Gremberghes Blog

Armoede, je kon het ruiken
op wasdagen
als de schoepen van de wasmachine
ritmische hun programma afdraaiden
de open kuip, het dampende sop
en moeders die het wasgoed
met kracht door de zwengel haalde

Gebrekkigheid, je kon het zien
aan de truitjes van wol
die ooit anderman truitjes
waren geweest
uitgetrokken en opnieuw opgezet
en moeders die de breinaalden
in stevig tempo liet tikken

Zuinigheid, je kon het merken
aan de temperatuur in huis
die nooit hoog was, eerder laag
alleen als buiten de vorst kraakte
werd de kit gevuld met kooltjes
voor in de keuken en de oliehaard
in de woonkamer mocht stinken

En toen kwam voorspoed
en voorspoed nam
wat de waarden waren
voor de mens die wist
wat armoede was.

Het wachten is
op de armoedeval
die komen gaat.

Het vervelende van ouder worden, zo zei mijn moeder van bijna 87, is dat mensen om je heen wegvallen. Eerst een, dan een paar en dan steeds meer. Niet alleen mensen die ouder dan jou zijn, maar naarmate de tijd vordert ook jongere. En ze kon het weten, want in dat verschrikkelijke jaar 2020, verloor ze haar zus, haar jongste broer, een goede vriendin in Brabant en haar hartsvriendin uit Sas van Gent waarmee de al meer dan zeventig jaar bevriend was. Doodgaan hoort bij het leven, maar als jouw leven vordert, is de dood verre van leuk.

Vandaag trof ik een berichtje aan in de PZC, Wim de Vos overleden. Nog geen zeventig werd hij die man uit Zaamslag. Ik hem ‘m gekend. Wim, een rustige vent met veel humor. Werkte bij de Belastingdienst en hield zich in zijn vrije tijd bezig met het verslaan van sportwedstrijden; hardlopen en wielrennen. Van die wedstrijden deed hij dan – als correspondent – ook verslag van voor in de krant. Jarenlang, maar ik geloof niet dat ze bij de PZC nog weten wie hen tijdenlang bediende. Wim deed het.

Het voorbije jaar – en eigenlijk dus nog – stond ik met enige regelmaat stil bij de dood van mensen die ik kende. De oud-wethouder van Sluis die in eenzaamheid aan Corona bezweek, terwijl hij zou van mensen hield. A3 is niet meer. Net zoals de beste sigarenboer van onze contreien, Ben Everse uit Sas van Gent, 70 en weg. Meester Harry van Quekelberghe, bij wie ik het onderwijsvak mocht verkennen, in december voorgoed vertrokken, mijn ome Wim in no-time weg, mijn tante Suzanne, Krijn Hamelink en ga zo maar door…
En dan hoor je van een goede vriend dat het ook niet zo goed gaat met heer O., met die en die en dan besef je dat jezelf ook al meer dan zes kruisjes achter je naam hebt staan.

Het rare is dat ik in mijn leven met enige regelmaat mensen doodgewenst heb, maar slechts in een enkel geval daar achter bleef staan. En dat ik aan de mensen die heengingen over het algemeen goede herinneringen heb overgehouden. Voor de meesten geldt dat ik blij zijn dat ze ooit deel hebben uitgemaakt van mijn leven. De een wat meer en nadrukkelijker dan de ander, maar toch…