Nieuwe lepralijders

In vroeger tijden gingen de stadspoorten dicht voor de leprozen. Ze mochten in de schaduw van de vestingmuren een poging wagen om te overleven. Tegenwoordig gaan we weer in rap tempo die kant uit. Maatschappelijke instellingen die zich doende houden met de opvang, huisvesting en verzorging van mensen die om wat voor reden dan ook niet op volle kracht kunnen meestomen in de stroom des samenleving ondervinden steeds vaker problemen om opvangmogelijkheden voor hun cliënten te kunnen bouwen of inrichten. Zodra het Centraal Orgaan voor Asielzoekers zich bij particulieren of gemeenten meldt gaan er alarmbellen rinkelen. Asielzoekers, not in my backyard. Als stichting Tragel een opvanghuis voor gehandicapten wil vestigen op het Groot Eiland ver van alle bebouwing af, dan wordt er door omwonenden!! gevreesd voor verkrachting, aanranding en wat al niet meer. Als in Terneuzen oud-psychiatrische patiënten een onderkomen zoeken steekt de gemeente een stok tussen de spaken en als de bejaarden van Philippine snakken naar een woonzorgcomplexje in het dorp, dan ageren notabelen tot bij de Raad van State toe, omdat hun woongenot bedreigd wordt.
Na jaren komt er in Philippine gelukkig een eind aan het getouwtrek om een voorziening die voor veel ouderen te laat komt. Hun laatste jaren moesten ze – door het gedoe van de Spuikommers – slijten op vreemde bodem.
En nu snel beginnen met de bouw.