Overal in den lande worden acties op touw gezet om Haïti te helpen. Ook in Zeeland. Da’s mooi. Da’s aardig. Dan laten we ons volk weer ’s onze beste kant zien, maar of de Haïtianen er daadwerkelijk mee gediend zullen zijn vraag ik me in gewisse af. Geef aan Haïti wordt er geroepen, steun Haïti!! Maar het gros van de mensen weet amper iets van dat land af. Ik merkte het de voorbije week op mijn blog toen mijn moeder met haar verwisseling van de namen Tahiti en Haïti veel lezers op het verkeerde been zette. Ik ben ervan overtuigd dat een actie voor Tahiti op dit moment ook nog een aardige duit zal opleveren. Wie dit Franse eilandenrijk in de Stille Oceaan wil steunen mag middelen overmaken tav C. van Gremberghe Hulst. Elke stuiver zal op Tahiti terechtkomen.
Haïti is nu getroffen door een aardbeving. In voorgaande jaren sloegen orkanen toe en ook misoogsten hebben in het recente verleden hun tol geëist, maar het grote probleem van Haïti is niet de natuur of het natuurgeweld. Het land ontbeert een overheid. Een bestel dat oog heeft voor de noden van de bevolking. Al decennialang hobbelt de bevolking van de voormalige slavenstaat op Hispaniola van de ene dictatuur in de andere. Na de roofregimes van Papa en Baby Doc leek de verkiezing van Jean Bertrand Aristide in 1991 zicht te bieden op een echt democratisch bestel. Na acht maanden aan het beiwnd te zijn geweest werd hij afgezet door het leger. Amerikaanse interventie bracht ‘m vervolgens weer op zijn post, maar bracht de Haïtianen geen zicht op een beter bestaan. Aristide schafte zelfs het leger af, iets wat zich nu doet gelden, omdat het land beschikt over zegge en schrijven een eigen helikopter en geen militairen die nu buitengewoon veel en nuttig werk zouden kunnen verzetten.
Haïti bestaat als staat bij de gratie van de Amerikanen. Zij hebben zich sinds 1915 bij vvoortduring bemoeid met Haïti, Het land laten afglijden naar de staat waarin het nu verkeert. Het is in mijn optiek dan ook aan de Amerikanen om hun achtertuintje op te schoffelen. Er zit nu een president met zwarte roots. Eens kijken of-ie nu ook zijn slogan van stal haalt. “Yes we can”!!
Ook ik ken de historie van Haiti. Ik was ooit zelfs in Port Au Prince. Een toen, vieze en criminele stad. En dat is het gebleven. Het is net als met de Palestijnse kwestie: hier is geen oplossing mogelijk van buitenaf, of het zou een bezetting moeten zijn door een vreemde mogendheid. Maar dat is meestal geen oplossing, zie Irak, Vietnam en ga zo maar door. Op zijn best kun je een poging wagen tot bemiddeling in een proces wat moet resulteren in een stabiel politiek klimaat, waar investeerders weer vertrouwen in hebben. Maar het moet uit hun zelf komen, net zoals wij in Europa na de laatste grote oorlog begrepen hebben dat zo’n weg naar de ondergang leidt. Het vreemde aan de situatie is dat het buurland, de Dominicaanse Republiek, ook geen lieverdjes, deze problemen amper kennen. Hier bloeit het toerisme en kennen ze een redelijk stabiele regering. Nu is Haiti getroffen door een ramp die vergelijkbaar is met de tsunami in Indonesia een paar jaar terug. En natuurlijk moet er hulp geboden worden, maar daarna en tijdens deze periode moet het land weer functioneren. Zo niet Haiti. Het Westen en/of Oosten zal moeten kiezen tussen twee kwaden:
1) Het land bezetten en te vuur en te zwaard een stabiele regering gronden:
of:
2) De ergste nood lenigen en alleman vertrekken, ook de VN en kerkelijke instellingen.
Na 50 jaar kun je dan zien of dit hielp, of niet, want heel vaak krijgt een volk de regering die bij haar past.
Wat je ondertussen wel kunt doen, is ze daarbij helpen, maar dat doen we nu ook al een tijd. En helpt het?