“Je moet niet zo aanmatigend doen. Zo zitten te katten op je oud-collega’s. Met het gros kon je toch prima overweg. dan past het niet om zo neerbuigend te schrijven..”, zei ze. “Ja maar…”
“Niks ja maar, denk er maar eens over na.”
Een beetje gelijk heeft ze wel.
Bij PZC, BN/De Stem, de andere Wegenerbladen en de Omroep lopen er natuurlijk nog prima jongens en meiden rond die hun werk naar behoren doen. Maar ook zij beseffen dat de verarming van beroep en uitgave schier onstuitbaar is. Door ruimtegebrek en het vlugvlugvlug-werken, nog een fotootje of filmpje erbij want dat moet, is het vrijwel onmogelijk geworden om genuanceerd over de dingen van de dag te publiceren.
Enige jaren geleden was het maken van een krantje met de ploeg van Willen, Frans, Jeroen en Lil een feest. Margeet en Leo liepen zich het vuur uit de sloffen om vormpjes op maat te maken, maar het ging allemaal. Tegenwoordig staan vormpjes vast en dienen de verslaggevers helaas alleen de vakkies te vullen. Eindredactie; daar is de scribent zelf verantwoordelijk voor of de collega, die eigenlijk voor de website tijd nodig heeft om een fimpje te maken. En de bezetting krimpt verder, oudgedienden verdwijnen en het oud-geroemde PZC archief is inmiddels deels de versnipperaar ingegaan.
En dan heb ik het nog niet gehad over Theo Sarneel, Ronald de Bruijne, Carlos Zuidwijk, Jan Jonkman, Tiny Seij, Alois de Deckere, Peter de Koning, Ron de Kort, Piet de Maat, Peter Scherpenisse, Truus Kindt, Carlos de Smit, Peter Verdurmen, Catlijne Akkermans, Sary Pieters, Etienne de Deckere, Bert Suy, Pierre Eysackers en al die anderen die tot voor kort of iets langer terug fungeerden als de ogen en oren van de kranten in de dorpen en wijken. Ik heb mensen zien komen en gaan en op dit moment levert slechts nog een handvol medewerkers op gezette tijden een bijdrage.
“Kijk”, zeg ik, “daar gaat het om. Die ontzettende verarming. Daar ben ik zo tegen gekant.”
Ze wil het niet hoor, bladert wat verder en zegt dan: “Je hebt gelijk, d’r staat amper iets in.”
