Hek van de dam (herziene versie)

Ik geloof absoluut niet dat het gros van de mensheid in deze contreien tegen nieuwe natuur is. De mensen zijn niet geporteerd van het feit dat die met prikkeldraad omzoomde onkruidvelden met drasplasunits voor steltlopers en wintergasten voor de mensch ontoegankelijk zijn gemaakt. En niet alleen zien we dit verschijnsel bij die zogenaamde nieuwe natuurgebieden, ook de oude natuur wordt meer en meer aan de mens onttrokken. Waar het beheer van landerijen, kreken of schorren wordt overgedragen aan partijen als het Zeeuws Landschap, daar verschijnen met verboden toegang. Ooit kreeg ik nog wel eens een emmer mosselen die waren geraapt aan de oevers van de Schelde of vers gesneden lamsoor of zeekraal. In onze vriendenkring zaten een paar schorgangers, die op gezette tijden Saeftinge indoken op zoek naar kraal, maar ook op simpelweg de grootsheid van het gebied te verkennen, zien hoe zee en land elkander in balans hielden. Het was deze mensen niet te doen om een emmertje zilte groente of een verschalkt platvisje, welnee, het waren waterkanters, mensen die genoten van de zoute lucht, overtrekkende wolken en de passerende schepen.
Het zijn diezelfde mensen die op mooie dagen langs de boorden van de zeearm willen fietsen om hun land en water te zien en te ervaren, maar nu op hekwerken stuiten en op verbodsborden. Ingrepen ten faveure van het gevogelte dat zich overigens niet door borden en hekken laat geleiden. “Het moet van Europa”, roepen bestuurders, Natura2000 regelgeving, voegen ze er aan toe.
Het volk denkt: “Sodemieter toch op met je kul.”
En vermeend wijze mensen als staatsraad Jan-Cees Bartel menen te mogen zeggen, als de hekwerken onder pressie van het volk verwijderd worden, dat er sprake is van “ongeoorloofde eigenrichting van de overheid” als de metalen afrastering wordt weggehaald.
Zo’n man gaat volledig voorbij aan de gevoelens van de waterkanters, de Zeeuwen, de mensen die hun land willen ervaren, zonder daarbij overigens de natuur echt pijn te doen.
De gewone mens in onze schone provincie wordt feitelijk verplicht om lid te worden van verenigingen en stichtingen die het beheer van de Zeeuwse natuur tot zich hebben genomen. Alleen op die manier kan men straks nog schor of krekengebied in, op gezette tijd, onder begeleiding en altijd op de paden blijvend…

We zijn inmiddels een dag of wat verder en de Raad van State heeft besloten dat de hekwerken terug op de dijk moeten. Vooreerst voor een periode van acht weken. In de tussenliggende periode zouden betrokkenen (Provincie, schap en Vogelbescherming) tot een vergelijk moeten komen. Dat zie ik niet gebeuren en de bewoners van de Kop van Snisse net zo min. De komende weken gaan de vogels in het schor aan de broed en zullen de liefhebbers van de gevederde vrienden nog meer argumenten hebben om tegen te zijn en te blijven. Het hek is weermaals van de dam.