Amper een week geleden schreef ik dat de Terneuzense PvdA-voorganger Co van Schaik van mening was dat gemeentebestuurders minder tijd en energie moesten gaan steken in het ontwikkelen van plannetjes en visies die toch geen kans van slagen, van realiseren, hadden. “Gemeenten moeten ophouden met het organiseren van eigen mislukkingen”, wist de alwetende Co.
De letters waren nog niet getikt of Terneuzen kwam weer ’s afkakken met het gereanimeerde waterwegennetwerk dat Terneuzen, Axel en Hulst via het water, de kreken en bestaande waterwegen, moet ontsluiten. Om de zoveel jaar popt die plannetje op. Ooit probeerden de gemeenten een kanoroutenetwerk van de grond te tillen via de Otheense, Spui en Axelse Grote Kreek zo via het oude kanaaltje naar Hulst. Het kwam er niet van, het waterschap voelde er niets voor om aanlandings-en kluunplekjes aan te leggen voor de peddelaars. Natuurvorsers vreesden voor een teloorgang van de vogelstand en meer van zulks. De kanoroutes kwamen er niet.
En in het schone Sluis schaarden deze week lieden uit Cadzand zich rond de bestuurstafel om het gemeentebestuur mee te krijgen voor een plan voor de aanleg van een (jacht) haven in het badplaatsje Cadzand. Een miljoenproject met op zich enige potentie, maar waarvoor particuliere middelen hoegenaamd ontbreken. In dat geval gaat ook wel weer het Van Schaik-principe op; als marktpartijen zelf niet willen investeren is het haalbaarheidsgehalte van een initiatief niet hoog.
Bij het project-Cadzand gaat ook die vlieger op en richten de entrepeneurs zich weer tot een noodlijdende gemeente, de feitelijk niets te verhapstukken heeft. Als de initiatiefgroep er dan ook niet in slaagt om zelf meer of grotere investeerders te vinden lijkt het jachthavenplan voortijdig te sneuvelen.
