De krant van Wakker Nederland is voor velen vandaag de gebeten hond. Verslaggeefster Jolande van der Graaf zag kans om een telefoongesprek te voeren met de 9-jarige Ruben van Assouw, de enige overlevende van de vliegramp in Tripoli in Libië. Van der Graaf belde het ziekenhuis en een van de behandelende artsen duwde bij contact zijn mobiele telefoon in handen van het kind. Een vrijwel nietszeggend gesprekje volgde. Het kind wist waar-ie was, maar kon zich niets van het ongeluk herinneren. Einde gesprek. Van der Graaf sloeg vervolgens aan het tikken.
Eerlijksheidshalve, dat had ik ook gedaan als ik er als enige in geslaagd was de enige overlevende van een veelbesproken ramp te spreken. Half Nederland spreekt nu zijn verontwaardiging uit over het werk van de Telegraaf-journaliste. Nota bene dezelfde die vorig jaar nog gold als het boegbeeld van journalistiek Nederland, dat achter de tralies verdween nadat ze onthuld had dat de AIVD met betrekking tot Irak volledig gefaald had. De strijdster voor vrij meningsvorming en uiting is nu verworden tot een lijkenpikster.
Maar laat ons wel wezen. Ik weet dat de afgelopen dagen tientallen journalisten in den lande op zoek zijn geweest naar familieleden van omgekomenen. Om uit hun mond wierook-en tranenverhalen op te tekenen. Sommigen zijn daarin geslaagd, anderen niet. Lezers, kijkers en luisteraars kunnen zeggen wat ze willen, maar ze verwachten van de media dit soort verhalen, compassie in woord en beeld. De verwijten aan Van der Graaf en Telegraaf zijn begrijpelijk, maar daarmee nog niet terecht.
De arts die zijn mobieltje doorspeelde is feitelijk de boosdoener in het geheel, maar ja, de Libiërs grijpen elke mogelijkheid aan om het westen ervan te overtuigen dat zij alles in het werk stellen om de naweeën van de ramp zo goed mogelijk af te handelen. De zorg voor Ruben valt ook onder dat streven. in ons land zouden privacy-overwegingen wellicht zwaarder wegen.
Over de verslaggeving over ramp en bijkomstigheden valt overigens wel meer kwalijks op te merken. Het gros der kranten melkt berichten afkomstig van dezelfde bronnen tot in den treure uit. Deskundigen in Nederland en Zuid-Afrika geven op radio en tv commentaren op zaken waar ze niets vanaf weten en op feiten die nog niet eens vast staan. Presentatoren als Jeroen Pauw menen in al hun onkunde prijsvechters in de hoek van onveilige maatschappijen te mogen plaatsen, terwijl de statistieken het tegendeel bewijzen, maar ach, who cares.
Er wordt, om het in de woorden van Nick Davies te stellen, dezer dagen weer ” heel wat lucht gebakken..”
Helaas.
Ik weet het niet hoor Conny… Ook ik maakte me boos over de onbeschaamdheid van de Telegraaf. Al langer, maar dit is toch wel de druppel! En hoe ze zich ook proberen schoon te praten: naar mijn idee waren ze iets te trots op dat telefoongesprekje om nu die verontschuldigingen als overtuigend aan te nemen.
Ik ben geen journalist, jij wel. Maar het is toch zo dat er ook aan je journalistiek een grens zit? Als journalist houd je toch ook rekening met je eigen waarden en normen? Hoe zit het met beroepsethiek? Is dat niet een van de basislessen op de opleiding?
M.a.w.: ik vind het niet goed te keuren!