Presentje van de vonken

Ik heb ze altijd wel goed kunnen pruimen; de gebroeders Ron en Russell Meal, de gangmakers van Halfnelson en later the Sparks. Ron met zijn minimalistisch gedrag en zijn Hiltlersnorretje altijd onverstoorbaar achter de toetsen en zijn broer, ADHD-mannetje met een falsettostem die kon gieren als een sirene. Eind jaren ’60 begonnen ze in Californië met de gebroeders Mankey hun podiumacts. Cabaret met popsongs, puinhopen op het podium en prima recensies. Het duurde echter niet lang, de Mankeys haakten af en the Meals belandden in Engeland, waar ze the Sparks formeerden, een contract kregen bij Island en een reeks goedlopende albums op de markt brachten. Amateur hour, This town ain’t big enough, Mother Earth, het werden allemaal hits.
Daarna verloor ik de heren Mael uit het oog, maar het tweetal – inmiddels de zestig gepasseerd – ging gewoon door met muziekmaken van synthi-pop tot disco, van Music-hall gebral tot Deutsche neue Welle, van Peggy Lee-deuntjes tot filmmuziek. Dan weer vertoeven ze in Duitsland, dan weer in Engeland, dan weer voor langere tijd in de States. Inmiddels hebben ze meer dan twintig albums achter hun naam staan. Een jaar of wat terug verzorgden ze in Londen 21 concerten waarbij ze alle nummers van de 21 albums die ze uitbrachten opvoerden, aangevuld met demo’s en ander nimmer uitgegeven materiaal. “She’s beautiful, so what”, was een van die onbekende nummertjes. Ik werd erdoor verrast.