Trauma?

“Spanje verlengt eeuwig trauma”, meldt het Zeeuwse Halfformaat naar aanleiding van het 1-0-verlies van het Nederlands elftal tegen het nationale team der Spanjolen. Ja, denk ik dan, hoe is het mogelijk; een al eeuwigdurend trauma ook nog eens verlengen. De koppenmaker dacht creatief te zijn, maar werd niet door een eindredacteur gecorrigeerd. Het gebeurt wel vaker.
Zoals gister het Nederlands elftal ook te weinig gecorrigeerd werd. Buitenlandse media hebben geen goed woord over voor het vertoonde spel van de oranjebrigade. Te hard, te vuil, te gebrekkig en gelijk hebben ze.
Die Nigel de Jong mag in Engeland verderspelen als the Karate Kid, vd Wiel mag zich nog wat tattoe’s laten bijzetten, iets in de zin van “falen is menselijk”, Van der Vaart blijft een schlemiel en Heitinga bewees ook nu weer een maatje te klein te zijn voor de echte grote jongens.
In 1974 vond ik het vreselijk jammer dat Oranje niet kreeg wat ’t verdiende. In 1978 hadden ze wat mij betreft thuis mogen blijven en nu, nou ja het is jammer, maar voor mij ook niet meer dan dat. Spanje was beter en had Oranje dat betere Spanje willen verslaan dan had haasje Robben een van zijn kansen moeten verzilveren. Zo simpel is dat.
Trauma, niks geen trauma en zeker niet eeuwigdurend verlengd.
Het land dat een trauma aan het voetbalfestijn zal overhouden is Zuid-Afrika. Daar zijn kapitalen uitgegeven om Blatter en Co te faciliteren. Daar staan nu grote stadions, waar voor een aantal feitelijk geen bestemming bestaat, zoals in Port Elisabeth. De voorbije weken kregen de Zuid-Afrikanen volop media-aandacht. Projecten in de townships konden worden getoond, verhaal van hoop konden de wereld over gezonden worden, maar dat is nu finito, voorbij. Zuid-Afrika is nu weer dat enorme land met even enorme problemen. De worsteling gaat verder. En ik vrees dat ook die eeuwig duren gaat…