Sinds jaar en dag ben ik een bewonderaar van het werk van de Britse beeldhouwer Anthony Gormley. De man plaatst met regelmaat mansgrote beelden in vreemde, dan wel vervreemdende omgevingen. Van de centra van Londen en New York tot de woestijn van Australië en als het moet op het strand van Blackpool. Zeeuws-Vlaanderen heeft nu in de Ossenisser beeldhouwer Luc Inghels zijn eigen Gormley. Inghels is maanden aan het werk geweest om 150 torso’s van vrouwen te gieten die hij mid-zomer en massa op de zeedijk bij Perkpolder wilde leggen. Een kolonie zonnebaadsters aan de Perk. Welnu, ze liggen er, in het droge gras in de kom van de zeedijk. Torso’s van kleine en grote vrouwen, jonge en oude, dikken en dunne en zelfs van een zwangere dame. Ieder met zijn eigen stempel, met unieke kenmerken
Wie aan de knik in de dijk aankomt wordt door de grote beeldengroep verrast. Dat kan op verschillende manieren, zo merkte ik. Op een Vlaams-domme wijze: “Wasdannou iere?!” of enthousiast/uitnodigend “Hee kijk nu eens, dit is leuk, even een kijkje nemen.” Een passerende recreatiewielrenner vroeg zich hardop af waarom er geen mannen bijlagen.
Als Inghels zijn uitstalling van het vrouwdom dat soort vragen oproept is zijn werk feitelijk al geslaagd. Het getuigt van durf om zo’n project in het toch niet zo kunstminnend Zeeuws-Vlaanderen te ondernemen. Zoals ik zei het werk roept vragen op, maar trekt ook aandacht, want ja, dit is de kans van Sinssenaren om het naakte lijf van de buurvrouw te aanschouwen, maar is het de buurvrouw wel, is het niet…Inghels roept vragen op bij de voyeur, de verraste passant/recreant en de echte kunstliefhebber. En dat is op zich al leuk.
Leuk zou ook zijn als de beelden ongeschonden de expositie uitkomen. Hopelijk houden ze bij paviljoen De Perk een oogje in het zeil. Morgen, vrijdag, wordt de expositie om 16 uur officieel geopend.
