Waarschuwingsfluit

Heeft U er een? Een waarschuwingsfluitje!? Je moet het hebben. Het moet gewoon in je noodpakket, dat is verplicht.

De Rijksoverheid schrijft voor in publicaties in kranten en tijdschrijften dat elk huisgezin zo’n noodpakket moet hebben en in dat pakket hoort nu eenmaal een waarschuwingsfluit. Neenee, niet zo’n plastic kermisfluitje, dat voldoet niet aan de criteria en zo’n sportfluitje ook niet, dat is te schel en hoort alleen thuis in velden en in sportzalen. Nee, een waarschuwingsfluit is toch anders, minder aggressief dan zo”n sportfluit. Een waarschiwingsfluit is wat minder snerpend van toon en heeft ook iets bemoedigends, zo in de trant van “nu effe opletten, maar het komt allemaal wel goed…”
Het geluid van de waarschuwingsfluit is vergelijkbaar met dat van de akelafluit van vroeger. Weetjewel. Als die haar roedel bij elkaar floot, dan kwamen ze allemaal (met de staart tussen de benen) naar de matriarch toe. In een noodtempo. Alhoewel, toen was een geluidssignaal al niet aan mij besteed. Als kortstondig lid van de grijze roedel in het polderdorp liet ik de fluittonen voor wat ze waren. Die van de politie hoorde ik ook nooit, op het voetbalveld altijd te laat en zelf de blokfluitles van meester Henry liep nooit zoals hij dat wou als ik in het klasje zat. Zo af en toe eens flierekluiten, dat ging me (en gaat me) beter af.
Neemt niet weg, dat ik nu met een probleem zit.
Ik heb geen waarschuwingsfluit en nu zou ik heel makkelijk kunnen zeggen; dat interesseert me geen fluit, maar zo is ’t natuurlijk niet. In die waarschuwende publicaties voor rampspoed en ellende wordt namelijk een dringend beroep gedaan op de burgerzin van mensen. Het is mijn plicht als Nederlander (uit de polders en niet-islamiet) om mensen in mijn omgeving die extra hulp nodig hebben te benaderen en met hen te bespreken wat ik voor hen kunt doen en dat brengt me terug bij mijn beginvraag: “Heb U er een?”