Een oor aannaaien

Het kan het niet laten. Kom ik politici, bestuurders tegen, dan moet ik ze even kietelen, even nijpen, even sarren, even sollen. Het zit in mijn bloed, het is een hobby geworden. De voorbije week nog. Een goede doelenbijeenkomst in onze regionale grootstad. Niet overdadig druk, maar toch met redelijk wat aanloop en goed georganiseerd. Tussen de goede doelenmensen vielen ze zo weer op, de grijze muizen. Hulst had een heel contingent gestuurd, onder aanvoering van wethouder A. Totté, door mij wel eens geduid als Prins Carnaval van de Raad van Elf (Totté is prins in zijn woonplaats Sint-Jansteen waarschijnlijk tot zottendag 11 november en de raad van elf staat voor de 11 zetels tellende coalitie in de raad, een nipte meerderheid van 1 zetel). Dus ik kon het niet laten om Totté, overigens in het intermenselijk verkeer een aardige vent, even te treiteren. “En Adri, gaan we nog lekker bezuinigen, moeten we volgend jaar de portemonnee leegschudden in Hulst, kunnen we met alternatieven niet uit de voeten…”

De wethouder, licht geagiteerd (dus mission accomplished), bromde wat, snoof even en bestelde een dubbele trappist. De bestuurders van Terneuzen glipten van de toog weg en Adri dacht na over zijn repliek.
“Kijk”, sprak-ie, “wij verhogen de belastingen, dat klopt, maar alleen omdat we weinig anders kunnen. Het klopt dat de burger de komende jaren de lasten zal zien stijgen, maar wij hebben niet gezegd wat ze in sommige gemeenten zeggen. Kijk naar Sluis: de krant kopte: Wij willen onze burgers ontzien. Maar de realiteit dat ook daar de lasten omhoog gaan, subsidies worden gekort en de Sluissenaren per saldo aan lasten meer betalen dan de mensen in Hulst. En Terneuzen ontziet ook zijn burgers, maar komt stilletjes wel op de proppen met een nieuwe belasting, het rioolrecht. Dat heb ik nog in geen enkele krantenkop zien staan…”

En eigenlijk had wethouder Adri, die verder in stilte genoot van zijn Belgische bier, wel gelijk. Politici hebben er een handje van om lastige verhalen te hullen in een dikke deken van onduidelijkheden. In Sluis – waar het jaren lang rommelde omdat de schuldenlast torenhoog groeide – is het tegenwoordig zo stil dat je je afvraagt waar al die criticasters van weleer gebleven zijn. De schuld van het armlastig Sluis (was dat geen 60 tot 70 miljoen) is er geen sikkepit minder om geworden. Integendeel.
En ook in Vlissingen (waar de gemeente met nog grotere lasten kampt) doet men of met milde maatregelen alles wel te redden valt.
Nee, wethouder Adri heeft wel gelijk.
We worden met zijn allen, als het om lasten gaat,
doorgaans besodemieterd.
Of het nu in Den Haag is, Middelburg, Sluis of Hulst,
we, de gewone mensen, worden een oor aangenaaid.