Een dag of wat terug stond er een man aan de deur met zo’n groene plastic bedelbak. Of ik nog wat over had voor Alzheimer Nederland? Nou houd ik tegenwoordig – met studerende kinderen en als startende ondernemer – sowieso niets over, maar voor de club van Alois A. leg ik graag een paar euro’s opzij.
Ik zei het nog tegen de man: “Voor de stichting van Alois, niet Alfred, Aloïs.”
Terwijl de muntstukken de gleuf indoken, keek de man me vol onbegrip aan. “Hoezo Aloïs? “, zag ik ‘m denken….
“Alzheimer, zijn voornaam…”probeerde ik nog, maar de man was al onderweg naar de volgende deur….
Alzheimer, de ziekte van, grijpt in de hedendaagse samenleving behoorlijk om zich heen. Steeds meer mensen verliezen met het ouder worden de greep op de realiteit, op hun eigen leven. Vooral partners, familie en vrienden van patiënten worstelen ontzettend met het vervreemdingsproces waarin steeds meer mensen verstrikt raken. Een pijnlijk proces.
Wat de eenling als ziekte, als aandoening, treft,
treft de samenleving ook, maar dan als maatschappelijk fenomeen.
Ik heb het dan over ontgeestelijking: het verlies aan geestelijke vermogens.
Voor de goede orde; ik spot er niet mee,
Sterker nog; ik maak me ernstig zorgen
over het verlies aan geestelijke bagage.
Zeeuws-Vlaanderen ontgroent, vergrijst en dementeert.
Deze gemeenschap verliest zijn denkpotentie en je merkt dat overal.
In het openbaar bestuur, in verenigingen, op scholen…
Nog even en je vindt graffiti
in de trant van
“ALOIS RULES”………
