Hypothecaire gevangenen

Van d’Ee tot Ossenisse, van Hulst tot aan Cadzand staan honderden woningen te koop. Huizen van mensen die weg willen, die elders werk hebben gevonden, die buiten Zeeuws-Vlaanderen hun bestaan verder willen opbouwen. Huizen van mensen die al lang niet meer onder de levenden vertoeven, maar die door de erven niet verpatst kunnen worden. Huizen van woningcorporaties die gedacht hadden een deel van hun te grote woningenareaal te kunnen vermarkten om groter kwaad te kunnen voorkomen. Honderden Zeeuws-Vlamingen zijn de gevangenen geworden van hun eigen hypotheek en vaak niet éen, maar twee.

Kijk niet in de advertentiebladen, de makelaarskrantjes en de huizensites, de situatie in den lande is op veel plekken niet anders. De crisis heeft het veroorzaakt wordt er gezegd, de bancaire gekte. Komt er een betere tijd, wordt de mobiliteit van het mensdom hier en in andere contreien weer hersteld?
Voor de banken wellicht wel. Die maken weer miljoenenwinst nadat ze miljarden aan gemeenschapsgeld hebben opgeslurpt. Als dweilen op een natte vloer, als sponsen in een emmer sop.
Voor de hypothecaire gevangenen vooralsnog niet.
Die mogen blijven zitten waar ze zitten
en zich niet verroeren.
De banken beuren hun schuldbetalingen elke maand weer.
En achter de voordeuren van honderden, misschien wel duizenden huizen inmiddels
klinkt gekreun, gemopper…
Bestuurders hebben het – sommigen althans – over krimp en vergrijzing.
Over leegstand en sloopfondsen,
Corporaties klagen over groeiende leegstand,
en verlies aan vermogen.
En dan treedt er in Den Haag een kabinet aan
dat alleen aan bezuinigen denkt, aan korten en lastenverhogingen,
met als gevolg dat lagere overheden die denktrant gaan volgen en de hypothecaire gevangenen opzadelen met nog hogere lasten en dus meer en meer pijn.
Waar ging het eigenlijk mis?