Thermphos achteraf…

“Waarom schrijf je niets over Thermphos?”, vroeg een lezer van het eerste uur me de voorbije week. Het antwoord dat ik gaf (“Ik had geen tijd de voorbije dagen”) werd niet geaccepteerd of beter gezegd, daar werd geen genoegen mee genomen. ,,Maar ja”, vervolgde ik, “de PZC en de Zembla-uitzending hadden toch een duidelijk beeld neergezet. Een vervuilende fabriek die door mocht gaan met het uitstoten van giftige stoffen, terwijl de overheid – de provincie Zeeland – dat gewoon toestond.”
Jamaar ja…

Nee, hij vond mijn lankmoedige houding maar niks.
Tja Thermphos?
Nou krijgen we dus een onafhankelijk onderzoek.
Achteraf.
De Zeeuwse Staten hebben dat geëist.
Achteraf.
Ik schrijf dat nu op.
Achteraf.
En dat allemaal na wat publicaties in Halfformaat, maar vooral na een uitzending van Zembla, die in de ogen van mevrouw Peijs een ramp was voor Zeeland.
Achteraf.
Niet Thermphos, maar de Zembla, de boodschapper over de vervuiler, was een ramp voor Zeeland.
Wat een beeldvorming.
Achteraf.

Ach ja, deze prachtige provincie, van rust en ruimte, ligt vergeven van de vervuilers van naam, die -en dat is al jaren zo – bijna altijd pas door het openbaar bestuur gecorrigeerd worden als er iets mis is gegaan. Achteraf dus.
Duik de archieven maar ’s in en zie – hoe met name de provinciale overheid – altijd achteraf in actie kwam.
Onderzoeken?! Mooi hoor.
Maar vaak hoor je niets meer achteraf.
Nog niet zo lang geleden doken 35 rechercheurs van de verschillende diensten het hoofdkantoor van Dow in Terneuzen in, omdat de chemiegigant in de jaren 2006 en 2007 een aantal incidenten op de site onder de roos gehouden zou hebben. Achteraf zeiden de instanties dat dit natuurlijk niet kon en kwamen ze in actie.
Computerbestanden werden in beslag genomen, papieren stukken idem dito.
Veel vertoon van ambtelijke macht, de sterke arm, maar ja,
tot op heden heb ik over een vervolg van die actie niets meer vernomen.
Geen vermaning, boete of veroordeling. Niets, achteraf.
En zo gaat dat toch zo vaak.
Helaas.