Voor mijn lezers…

Kerstmis is in aantocht.
Een van de belangrijke christelijke feestdagen in het jaar.
Over een dag of wat zullen heel wat hotemetoten wereldwijd verhalen hoe de mensheid te kort is geschoten en hoe we het samen beter, vreedzamer, vriendelijker zouden moeten doen.
Aan die pauselijk boodschap, die van de Majesteit of al die andere hoogwaardigheidsbekleders heb ik weinig.
Ik vind er geen inspiratie in, kan er geen lessen uit trekken.
Ze, die boodschappen zijn ook bijna altijd, elk jaar, hetzelfde van aard en strekking.
Dit jaar staat er in onze huiskamer geen boom, het protestantse equivalent van de katholieke kerststal.
Luther verklaarde in de 16e eeuw die spar tot symbool van de geboorte van Jezus, bijgevolg ging de kerstboom bij katholieken tot 1982 officieel in de ban. Als afvallige katholieken hadden wij niettemin altijd een boom in huis en nog wel een met ballen, die de verboden vruchten van Adam en Eva symboliseerden.
Maar zoals gezegd, ik heb het gehad met de boom en de ballen.
Moederlief vond dat maar niets en heeft de voorbije dagen – tijdens onze afwezigheid – nog wat kerststukjes gefabriceerd onder het motto, dan is het toch nog een beetje gezellig. Een prachtmens, die ma van me…
Kerstvieren doen we ook al jaren niet meer.
Ooit had ik er een gruwelijke hekel aan om in de nacht voor kerst plichtmatig naar de kerk te gaan, om daar in een entourage die niets met bezinning van doen heeft te moeten luisteren naar een voorganger, die mijn vertrouwen niet genoot en die zelfs vanuit de verte rook naar verderf. We aten thuis op kerstdag een uitgebreide maaltijd waar moeders haar best op had gedaan. Later maakte ik zelf copieuze maaltijden klaar voor eenieder die aanschoof. Het hoeft voor mij niet…
Het is vreemd, maar ik ken eigenlijk ook helemaal geen kerstliedjes meer. Ja, een zinnetje om vervolgens met een mond vol noten te stranden…En kaarten, die wenskaarten, die schrijven we ook niet meer. Niet omdat we mensen niet meer het beste toewensen, nee, simpelweg omdat we er niet meer aan toekomen.
En toch…
Toch heb ik me zelden zo in een kerststemming gevoeld als dit jaar.
2010 was voor mij, voor ons, geen topjaar.
De crisis, werkloosheid, sterfgevallen, spanningen, nieuwe beginnen, onzekerheden, alles maakte 2010 tot een moeilijk jaar. Maar het is weer bijna voorbij en 2011 dient zich aan.
Juist door de tegenspoed ben ik ook gesterkt. Ik heb mijn vrienden leren kennen, heb nieuwe vrienden opgedaan, leuke zakelijke, politieke en sociale contacten kunnen leggen, heb veel kunnen leren dankzij een paar mensen die ik voor de rest van mijn leven erkentelijk zal zijn, ik heb – samen met ander mensen – dingen kunnen oppakken, uitwerken, vermarkten. De oude media in mijn leven zijn gepasseerd door de nieuwe, het verdriet om het verlies van een publicatieplatform is verdrongen door de vreugde om de nieuwe mogelijkheden.
Via dit blog kan ik mijn verhalen, nieuws, wetenswaardigheden, meningen en commentaren kwijt aan de wereld. Klaarblijkelijk wordt dit gewaardeerd. Dagelijks loggen honderden mensen in om mijn stukjes te lezen en dat doet me goed. Ik ben dan ook zeker van zin om door te gaan, te blijven schrijven.
Mijn volgers, mijn lezers – ook al zijn ze het bijlange niet altijd met me eens -, mijn vrienden van toen en nu, in Zeeland en elders wens ik langs deze weg plezierige feestdagen toe. Vier ze zoals U het belieft…
En voor 2011, veel plezier, liefde en een goede gezondheid!

Conny van Gremberghe