Spreek-, denk- en andere verboden

Geert Wilders heeft – na enig aarzelen – besloten om alle kandidaat-statenleden voor de Partij voor de Vrijheid een denkverbod op te leggen. Het spreekverbod dat hij vandaag afkondigde voor de PVV’ers die niet de provincaile karren trekken gaat de grote leider niet ver genoeg. Volgens Wilders is het beter dat zijn paradepaardjes niets zeggen, niets denken en vooral ook niets doen, want voor je het weet zit er weer zo’n volgeling met een stuk in zijn kraag achter het stuur van een auto en ja, politiefuikje vind je tegenwoordig – sinds de bonnenquotering passé is – overal. Dat Brinkman indertijd zo’n controle wist te misleiden is één, maar als straks alle drankminnende PVV ‘ers dat gaan doen is het hek van de dam.

Wilders vindt ook dat zijn achterban helemaal niet denken moet.
Dat denkwerk is allang door de leider zelf verricht.
De programma’s in de provincies – een uniek samenvoegsel van wat andere partijen willen, maar overgoten met een populistiisch saus die heerlijk weghapt – spreken boekdelen. De provinciale PVV’ers zijn overal tegen de ongebreidelde groei van islam-manifestaties. tegen nieuwe moskeeën, tegen oude, tegen gesluierde vrouwen van molsim komaf en ook al zijn die op straat amper te vinden.
Voor het overige bevatten de programma’s thema’s en uitgangspunten die heel wat mensen – links, rechts of middenmensen, zullen aanspreken.
Tot voor kort kon de PVV nog wat roepen.
Wij willen een tolvrije tunnel (in het programma staat overigens niet meer dan een kortingsregeling voor Zeeuws-Vlamingen maar alla, wat doet dat er niet, niemand leest die programma’s toch.
En vorige week mochten de gevangenen van de Partij van de Vrijheid nog roepen dat ROC-studenten tot 18 jaar voor nop op de bus mochten.
En nu, weken voor de verkiezingen, mogen ze niet eens meer roepen.
Geert wil het niet.
Hij vreest voor de kakafonie van het onvermogen, het ge-orakel van de discontenten.
Ik hoop alleen dat wel-denkende mensen met de verkiezingen hun verstand zullen gebruiken.