De martelgang voor een domoticahuis

Onlangs raakte ik in de Europese hoofdstad aan de praat met Wim Spijker uit het Brabantse Bladel. Een bijzonder gesprek was het. Spijker, 68 jaar en als invalide aangewezen op een rolstoel, vertelde breeduit hoe zijn plan om een domotica-huis voor hemzelf te bouwen eindelijk gelukt was. Hij vertelde honderduit over het gebrek aan medewerking van gemeenteambtenaren, onwillige zorgverzekeraars en problemen bij het inzetten van zijn zorggebonden budget, over het gebrek aan kunde en kennis van techniek en digitale middelen bij beslissers op even welk niveau; kortom over bureaucratie, regelneven en kommaneukers.
“Maar goed”, sloot hij zijn relaas af, “na elf jaar kan ik beginnen met bouwen en eind dit jaar trek ik er in. Kan ik volledig -dankzij de techniek – voor mezelf zorgen”.

Elf jaar!! Godallemachtig. Elf jaar om een toekomstbestendig huis voor een hulpbehoevend mens te bouwen.
Elf jaar, dat is precies het aantal jaren dat Woongoed Zeeuws-Vlaanderen nog had om het traditionele bejaardenhuis Molenhof in Zaamslag om te turnen in een moderne zorgvoorziening met aanleunwoningen. Ik weet nog goed dat kortgeleden algemeen directeur Kees Reinhoudt van Woongoed daar zijn beklag over deed.
Reinhoudt heeft inmiddels het veld moeten ruimen bij Woongoed omdat hij – naar verluidt – geen visie had ontwikkeld om Woongoed goed door de krimpperiode te loodsen. Nou, als ik zie hoe lang Woongoed met gemeenten, zorginstellingen en onderwijsstichtingen in de slag is geweest om bredescholen en kleinschalige woonzorgcomplexen van de grond te krijgen, dan denk ik dat een visie alleen ook weinig uitkomst zal bieden.
Nemen we het Wozoco-tje in Philippine, dan zien we dat daar bijna een decennium planvorming aan vooraf is gegaan omdat gegoede omwonenden van mening waren dat een zorgcomplex niet paste in het villawijkje van het mosseldorp. Door dat oponthoud moesten tientallen Philippinenaren op leeftijd noodgedwongen in hun laatste levensjaren hun woon-en geboortedorp verruilen voor een plaats verderop, omdat in het dorp geen zorg op maat kon worden geboden. Het is maar een van de vele voorbeelden in Zeeland, het Florida van Nederland.
Als we hier ons sterk vergrijzende en ouder wordende bevolking willen koesteren, als we hen zo lang mogelijk zelfstandig willen laten wonen, dan zal er toch rap het een en ander drastisch moeten veranderen.
En dan heb ik het niet alleen over een visie, of het gebrek daar aan…nee.
Elf jaar voor een huis van de toekomst, voor een woonzorgvoorziening…
Vorig jaar begonnen Remoco van Leeuwen, Peter Bakker en ik de campagne ZeelandOntwaak!.
Een bewustwordingscampagne om Zeeland binnen afzienbare tijd aan een beter breedbandnetwerk te helpen om zo op termijn allerhande digitale diensten – ook bijvoorbeeld zorgopmaatdiensten – via dat netwerk te kunnen aanbieden.
Ons streven kon na enkele maanden in woord op behoorlijk wat steun rekenen. De gemeente Terneuzen diende zich aan om op bestuurlijke vlak het voortouw te nemen in de regio en maakte dat – met een breedbanddag in januari – redelijk waar. In de staten van Zeeland vond ons streven voedingsbodem bij CDA en VVD met als gevolg dat ook het nieuwe coalitieakkoord gewag maakt van noodzakelijke breedbandimpulsen de komende vier jaar. Helaas laat Delta/Zeelandnet als netbeheerder het tot nu toe behoorlijk afweten.
Elf jaar, daar had ik het over, ik weet niet of ik bij machte ben om elf jaar aan een -niet dood, maar wel – levenloos paard te trekken. Ik weet wel dat Zeeland geen elf jaar kan wachten om om bijvoorbeeld op domoticagebied digitale stappen te zetten. De techniek is inmiddels redelijk voor handen, de zorgverlenende instanties zien langzaam maar zeker de mogelijkheden (en onmogelijkheden), bij een enkele woningbouwcorporatie (Clavis in Terneuzen) raakt men zich langzaam bewust van het feit dat een deel van het huurareaal omwille van de ouder wordende bewoners toekomstbestendig moet worden gemaakt. Het daagt, maar heel langzaam.
Zeeland Ontwaakt, maar eigenlijk uit een coma en dat vergt tijd.
Maar elf jaar?