De Vlaanderenhal en naaste omgeving is al jaren een schandvelk. Sassenaren storen zich al tijden aan het verloederde complex, de hangjongeren op en rond het plein en aan de eigenaren en gemeente die niets aan de situatie willen veranderen. Vorige week maakte een grote politie-actie een eind aan een grootschalige wietkwekerij die in het zalencentrum was ondergebracht. Bijna 20.000 hennepstekjes en 900 volwassen oogstrijpe planten werden uit de Vlaanderenhal gehaald en voor vernietiging afgevoerd. En passant werden 15 mensen aangehouden op verdenking van op zijn minst overtreding van de Opiumwet. Deze actie kan voor de gemeente Terneuzen aanleiding zijn om het probleem Vlaanderenhal eens en voor altijd op te lossen. Of het er van komt? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat veel inwoners van Sas van Gent er op hopen.
Wat er met de Vlaanderenhal is gebeurd is zowat symbolisch voor wat er met de hele kern Sas van Gent is gebeurd. Ooit werkten er in de hallen bij Westdam en het spoor honderden mensen in wat toen nog textielfabriek De Schelde heette. Eddy Wally, de wereldberoemde zanger in Vlaanderen, begon er zijn loopbaan, niet als vertolker van het lichte lied, nee, als wever. En Wally was een vakman, die overigens wel in pauze de meisjes van de textielfabriek vergastte om zijn nog niet uitgegeven chansons als “Cherie”en meer van zulks. En als er niet gezongen werd, dan had den Eduaard ook nog wel een ander tasje in de aanbieding. In de vroege jaren ’60 verdween de textiel uit Sas, op weg naar de lage lonenlanden. Toen al.
Wat er met de fabriek gebeuren moest was lange tijd ongewis.
Tijden stond het complex leeg.
Na de gemeentelijke herindeling van 1970 bleek het gemeentehuis van Sas van Gent aan de Westkade al ras te klein om de nieuwe gemeentelijke troepen in onder te brengen. Na enige jaren sukkelen om dislokaties werd begin jaren ’70 besloten om de gemeentelijke diensten te huisvesten in een kantoor bij het Vlaanderencomplex. Ook de gemeentelijke sporthal kreeg in het complex een plaats, alsmede een bowling, een horecacentrum en de fabriekshallen werden omgetoverd tot zalen voor grotere evenementen. Dat was overigens in een tijd dat Zeeuws-Vlaanderen voor dat soort zaken – de bedrijfsfeesten van Dow, Carnavalparties, symposia en popoptredens amper voorzieningen had.
De Vlaanderen had een functie.
De Britse hardrockformatie Hawkwind blies in – wat zal het geweest zijn 1972/73 – het dak bijna aan stukken.
Herman van Veen trad er twee keer op voor bijna 2500 mensen.
De Dowparties waren legendarisch – Evert van Wijk kan er nog wel over verhalen – duizenden mensen onder een dak, schransen, sjansen en dansen. Zelfs de Vereniging voor Nederlandse Gemeenten, de VNG, congresseerde in de Vlaanderenhal. Ik zie Ien Dales nog staan en betogen dat het Huis van Thorbecke aan een renovatie toe was.
In de jaren ’90 kwam de klad in de activiteiten. Dow bezuinigde in die jaren gigantisch en het was gedaan met de grote personeelsuitjes. Andere bedrijven volgden.
Popconcerten kregen zware concurrentie van festivals en carnaval in Sas van Gent ontkwam ook niet aan de krimp.
Toen de gemeente Sas van Gent in 2003 opging in het grote Terneuzen kwam het stadskantoor leeg te staan en ook voor de sporthal was de animo tanend.
De exploitatie van het zalencentrum was ook niet meer wat het was.
De ene keer zaten er piramidespelbouwers in het complex, de andere keer een zwarte markt of wat paranormalen.
De gang ging er snel uit en voor een avondje bowlen moest je er al helemaal niet meer komen.
De teloorgang eindigde met de eerdergeschetste politie-inval.
Van een renaissance van de Vlaanderen zie ik niets meer komen.
Slopen dan maar?
Snel….
