Het beeld dat bestaat…

Ik vind het prima hoor.
Ik vind het prima dat Zeeland nog gezien wordt als de regio waar meisjes in klederdracht goedkope margarine eten, waar de westenwind altijd waait en de zondagen dagen van de Heer zijn. Ik vind het goed hoor, dat onze Oosterburen Zeeland nog steeds zien als een gebied waar ze tot rust kunnen komen in diepe kuilen aan herveroverde stranden. Ik heb er geen beetje moeite mee dat het Zeeuwse imago – per slot van rekening iets wat marketeers hebben uitgevonden en waar ze zelf mee willen spelen – suf, duf en gedateerd is.
Imago, het beeld dat bestaat.
Wat moet je ermee?

Ooit belandde ik op Bora Bora, het mooiste eiland op aarde.
Dat beeld bestaat en is sinds de jaren ’50 behoorlijk gecultiveerd.
Het paradijs op aarde.
Een tropische verrassing en niet eens in Hollandse melkchocolade.
En ja, vanuit de lucht zag het er zeer indrukwekkend uit.
Die azuurblauwe lagune rond dat mooie hoofdeilanden met die twee vulkanische toppen, witte stranden, eilandjes en waaiers van paalwoningen in het water.
De werkelijkheid bleek pijnlijk.
Het eilandje zelf is met 4500 inwoners feitelijk overbevolkt en ziet er op plaatsen uit als een onderontwikkeld derde wereldlandje, de wegen zijn zeer slecht onderhouden, de lagune – ooit rijk aan flora en fauna – is doods en het koraal is vrijwel verdwenen. De hotels zijn schreeuwend duur en bieden lang niet de luxe die hotels op andere eilanden wel bieden.
Imago, het beeld dat bestaat, wat moet je ermee.
Een uurtje varen verderop, van Bora Bora oostwaarts, ligt Huahine, groter, wat minder bevolkt, zelfvoorzien (landbouw en visserij) een paar hotels en vrijwel onbekend bij het grote publiek.
Maar mooi, een rijk rif, een uitbundige natuur boven en onder water.
Marketeers, reclamejongens, imagebuilders zijn er nog niet mee aan de slag geweest.
Gelukkig maar, ze blijft er nog iets te ontdekken over.

En zo is het eigenlijk ook met Zeeland.
Het heeft geen enkele zin om nog eens miljoenen te gaan besteden aan het opkrikken van het imago van onze provincie.
Voor een campagne succes heeft zijn er jaren verstreken en weer miljoenen uitgegeven en dan nog, wat is succes?
Altijd wordt er dan weer gerefereerd aan die zo succesvolle campagne met Groningen. “Ër gaat niets boven Groningen!”
Recentelijk al eens in Groningen geweest?
Aangetrokken door die slogan zeker?
Ben je mal…
Groningen-stad mag een aardige stad zijn, met een mooi centrum, een goed museum en de charme van een studentenstad, maar daar houdt het ook mee op. Maastricht, Haarlem en Nijmegen zijn zeker zo aardig.
En Groningen, buiten de stad, is ook niets.
Kleipolders en veenkoloniën, nog altijd.
Nee, laat Zeeland maar zijn wat het is. Columnist Maikel Harte had in zijn zaterdagbijdrage in het Zeeuwse Halfformaat gelijk. Zeeland heeft, als je er bij stilstaat, genoeg om te ontdekken.
En juist daarom zou ik de komende jaren dat imago van het land van dat goedkope margarinetrutje cultiveren.
Niet extra geld ertegenaan gooien nee, het bestaande beeld bevestigen, misschien nog wel benadrukken.
Als vreemd volk dan gaat beseffen dat je hier bij uitstek kunt watersporten, kunt fietsen of wandelen en en passant ook nog eens fantastisch kunt eten, dan gaan mensen Zeeland ervaren als het land waar nog iets te ontdekken valt…
Het Huahine van Europa…