Ontpoldering; klucht in teveel bedrijven

“En?”, vroeg de man van het anti-ontpolderingscomité me op de vroege maandag , “wat vind je ervan?”
“Moet ik er wat van vinden? Mag ik ’s even geen mening hebben?”
“Huh”, schamperde hij “Gij geen mening, ben je ziek?”
“Nou”, gaf ik ‘m mee, “van deze hele show van CDA’ers word ik toch een beetje onpasselijk. De probleemveroorzakers manifesteren zich nu als redders van de boerenstand, terwijl er feitelijk nog niets is gered…”
Hij gromde me nog wat toe en liep met een smile van hier tot ginder op mijn goede vriendin Karla Peijs, koningin der Lage Landen af.
Het was druk in het cafeetje van Gina aan de rand van Seaftinghe.
Cameraploegen van RTL, ANP, Omroep Zeeland (apparatuur kapot,kapot,kapot) NOS en wat al niet meer leverden een kleine veldslag met fotografen, verslaggevers en Zeeuwsche bestuurders. Iedereen moest Henk Bleker in beeld hebben, horen en zien.
Daar stond-ie dan.

Henk Bleker, de redder van de Hedwigepolder, stichter van de Blauwe stad, staatssecretaris van economie, landbouw en innovatie, toekomstig koning van Vlaanderen en de Waalse gewesten (maar pas na de gewonnen wateroorlog van 2011-2013). Henk Bleker, de man die zei dat ie zou terugkomen en ook terugkwam. De eerste Haagse bestuurder – in tijden – die zijn woord hield.
Of dat woord waarde heeft en houdt valt overigens nog te bezien, want Henk zei dan wel dat-ie met alternatieven voor de ontpoldering van de Hedwige zou komen, goede alternatieven, maar of dat laatste waar is daar verschillen de meningen behoorlijk.
Toen Bleker zijn alternatief bekendmaakte dat niet de Hedwige aan de zee zou worden teruggegeven, maar enkele polders nabij Ritthem aan de Westerscheldemonding schoten de Belgische buren zowat in een fit. Aardige mensen die Belgen, maar zijn ze kwaad (al of niet gemaakt) dan bleren ze hel en verdoemenis, kraait de Waalse haan en klinkt er oorlogstaal. Wivina de Meester, Kris Peeters en de Antwerpse havenbons Marc van Peel, je moest ze de voorbije dagen horen. Nederland is onbetrouwbaar, schendt verdragen, ladiela. Inmiddels is de woede wat weg en meldt de Standaard een stuk minder roerig:
“Als de Nederlandse regering de Europese Commissie en de natuurverenigingen kan overtuigen van het alternatief voor de ontpoldering van de Hedwigepolder dan is de Vlaamse regering bereid dat alternatief te bekijken. Dat heeft Vlaams minister-president Kris Peeters woensdag in het Vlaams Parlement gezegd.
In de Scheldeverdragen spraken Vlaanderen en Nederland in 2005 af om de Westerschelde te verdiepen, zodat ook grotere containerschepen tot aan de Antwerpse haven geraken. In Nederland zou de Zeeuwse Hedwigepolder ontpolderd worden als compenserend natuurherstel.
Tot groot ongenoegen van de Vlaamse regering besliste Den Haag vorige week echter de Hedwigepolder ongemoeid te laten en elders te ontpolderen. Vlaams minister-president Peeters drong aan op de naleving van de Scheldeverdragen. “Pacta sunt servanda”, klonk het. Meerderheidspartij sp.a pleitte er zelfs voor een procedure bij het Arbitragehof in Den Haag.
Peeters herhaalde woensdag dat hij rekent op de naleving van internationale verdragen. Maar voorlopig zet Vlaanderen nog geen concrete stappen om onze noorderburen te dwingen de verdragen na te leven.
Peeters verwacht dat de Nederlanders hun alternatief eerst voorleggen aan de Europese Commissie en de natuurverenigingen in Nederland en Vlaanderen. Pas als die overtuigd zijn van dat alternatief, kan Nederland dat “huiswerk” voorleggen aan de Vlaamse regering. “Maar men mag die volgorde niet omkeren”, aldus Peeters.
Mocht Nederland in het dossier toch een weg inslaat die niet naar de zin is van Vlaanderen zal de Vlaamse regering volgens Peeters niet aarzelen juridische stappen te zetten. “We zullen dan op het gepaste moment actie ondernemen. We zijn die procedures trouwens aan het voorbereiden”, aldus Peeters.”
Vlaanderen zet dus voorlopig nog geen stappen.
Wat een opluchting. De tanks gaan terug naar de kazerne, de reservisten terug naar huis, de teruggeroepen F16’s terug naar Sicilië.
De wateroorlog van 2011 laat nog even op zich wachten.
“En?”, vroeg de man me dagen terug, “wat vind je ervan?”
Ëen klucht”, zou ik ‘m nu antwoorden, “een slechte klucht”, een komedie in veel te veel bedrijven”.