Ouwe zeur

Ouder worden en wijzer zijn heeft zo zijn nadelen. Weet je tegenover een jonger publiek te kennen te geven dat je meer afweet over een bepaald onderwerp, dan ben je – eenmaal de vijftig gepasseerd – een oude betweter. Moet je met een dienstverlenend meisje in de slag voor een uitkering, voor werk of voor een papieren gevecht en moet zij in jou -op kennisgebied – de meerdere erkennen, dan ben je du moment dat je het pand verlaten hebt een “ouwe zeikerd” of “een vervelend tiep”.
Slechts af en toe maak je mee dat zo’n baliemens bij instellingen, organisaties en bedrijven inziet dat de gezever van die ouwe hout snijdt. Dan hoor je, “Goh, dat wist ik niet. Blij dat U er mij op wijst. Dat zal ik in mijn oren knopen.” Nogmaals dat gebeurt niet zo vaak, maar als het gebeurt, dan krijg ik weer wat meer vertrouwen in de mensheid.

Meestal is het tegenovergestelde het geval.
En ik maak het helaas steeds vaker mee.
En eigenlijk zou ik mijn schouders moeten ophalen bij elke nieuwe confrontatie met domheid, onervarenheid of vervelende bluffers,
maar dat kan ik niet.
Ik moet wat zeggen.
Ik moet het kwijt,
al word ik boos,
al verlies ik mijn geduld.
Het UWV wordt opgedoekt en waarom ook niet.
Ik moest er als baanloze enkele malen heen, maar zei nog tegen de vrouw: “Wat moet ik daar doen. Ik weet wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil gaan doen. Kom ik daar zit er zo’n medewerker van pakweg dertig, die altijd op kantoor heeft rondgehangen die mij de weg gaat wijzen. Ik dacht het niet…”
En ja hoor. Ik kwam, werd verwelkomd door een lief vrouwmens van dertig, die mijn papieren bekeek en begreep dat ze weinig voor mij kon betekenen. Dat ze dat ook eerlijk zei deed me best goed, maar dat ik vervolgens opdracht kreeg een bedrijfsplan te maken voor activiteiten die ik al bijna dertig jaar beroepshalve uitoefende en dat vervolgens ter goedkeuring moest voorleggen aan figuren die qua ontwikkeling ver onder mijn niveau zaten, schoot me toch een beetje in het verkeerde keelgat.
Wat een beetje. Een heel eind.
Het argument was echter: “Het moet.”
Nou, het moest dus.
Vandaag weer zo’n confrontatie. Dit keer op het reisbureau te stede H.
Ik mag mezelf een bereisd mens noemen. Ik weet de weg op ons bolletje. Kortweg: Been There, Seen That, Done That. Het klinkt wat aanmatigend en dat is het ook. Maar goed, niet overdrijven, gaan zitten en de jongedame rustig vertellen wat je wilt.
Naar New York, in november, met vrouwlief en vliegen vanuit Brussel met de Indische vliegmaatschappij Jet Airways (een aanrader trouwens voor vluchten naar New York, Toronto en India). Ik heb een voorkeur voor vluchten op Newark in plaats van JFK. Zowel Holland International als Oad bieden mijn voorkeuren aan. Ik ben geïnteresseerd in de prijzen voor de vlucht en in combinatie met hotelovernachtingen. Dit -zoenzoenzo- zijn mijn hotelvoorkeuren.
Ze pakt de telefoon en slaat aan het bellen. “Er zijn nog vijf wachtenden voor U, er zijn nog…vier..”
Dan heeft ze contact. Praat wat over en weer en weet me dan te zeggen dat de gevraagde reis niet is in te boeken, omdat de vliegtarieven voor november nog niet vaststaan. Enne Oad vliegt alleen op JFK of anders via Amsterdam.
Dat ze een kwartier daarvoor even bij Jet Airways geïnformeerd heeft naar die tarieven, vergeet ze vervolgens.
Dat de beide reisorganisaties aangeven dat reizen negen maanden van tevoren te boeken vallen, wil ze ook niet horen.
Gottegottegot…
“Dan zul je me niet kunnen helpen”, constateer ik.
“Nou jammer dan”, geeft ze als repliek.
En dat is voor die ouwe iets te ad rem.
Gotgotgot…
Bij het koffie-apparaat hebben de dames het er nog even over.
Wat was dat daar straks?
“Och, zo’n ouwe zeur…”