Samenwerken

Nee, toen ze weer terugkeerden naar Gent, d’n Anvers en Schellebelle hadden ze het kostelijk naar hun zin. Onze Vlaamse vrienden. Burgemeester Daniel Termont van Gent voorop: “Ik heb ze het weer verstaan gegeven. We moeten samenwerken, we zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. De Vlaamse en de Zeeuwse havens.” “Ja. Daniël”, smuikte Kris Peeters, “ik kon zelfs onze problemen als de hunne overdragen enne ze vonden het prachtig. Ze zaten allemaal bijkans te knikken.”
En ze zaten allemaal ook te knikken.
De Zeeuwsche notabelen geschaard rond koningin Karla en wachtend op de zilte zaligheden.
Maar wat die Belgen zeiden was natuurlijk (geen greintje aarzeling) waar, samen staan we sterker, samen kunnen mondiaal wat betekenen.
En dan begon die Maxime Verhagen ook nog eens over de generaliteitslanden, de contreien die er maar wat bijhingen, de buffer tussen de Republiek der Verenigde Nederlanden en het land der Habsburgers. Ach ja, oude sentimenten, het oude Calimerodenken uit de 17e eeuw.
Samen kunnen we wat betekenen?
“Zouden ze echt denken dat wij iets voor hen willen betekenen?”, vroeg Termont zich in de limousine hardop af.
“Dat za’t toch nie he, we praten al een kwart eeuw over samenwerken, maar hebben we iets fatsoenlijks gedaan samen. Ja, eten en drinken, alhoewel, daar moesten we nie voor naar Middelburg of Terneuzen, kleffe broodjes mee een glas melk, nou ja, vandaag waren er wat oesters, maar ook weer nie genoeg…”
“Samenwerken”, mijmerde de rooie burgervader van Gent verder, “het klinkt goed. We blijven dat gewoon zeggen. Samenwerken, samen, maarruh als die Hollanders mee ons naar China willen, dan denk ik dan we toch maar beters apart gaan. Awwuh Laurent meenemen et dat altijd een voordeel. Ge kunt ‘m laten zeggen wawwe willen. Ik peins dat da mee die Willem van Beatrice nun stuk moeilijker za zijn….”