IM Peter de Houck

Ik had al vrij jong een eigen mening. Al wist ik nog zo weinig ik kon het nooit laten om iets te zeggen, te reageren en dat werd -zeker van zo’n snottertje – niet altijd gewaardeerd. Zeker niet op de Rooms Katholieke Mulo in de 1e Verbindingsstraat in Terneuzen waar ik in het jaar 1969 – net voor de invoering van de Mammoetwet – mijn vervolgonderricht moest gaan krijgen. Aangezien er in die dagen nog geen sprake was van schoolkeuze-advies en open dagen en wat al niet meer kwam ik op een school terecht die qua sfeer niet echt bij mijn persoonlijkheidje paste. De jaren vijftig waren in de 1e Verbindingsstraat nog volop aan gang. De leraren waren heer en meester, tucht, orde, netheid en discipline golden nog als te beoordelen criteria en de thee, die tussen de middag thee, was echt niet te drinken. Maar koest, het moest…

En er moest wel meer.
Je gedragen, stil zijn, opletten, bij de les blijven en vooral ook je huiswerk doen.
Het moest.
En rondhangen tussen middag, in die lange pauzes, werd niet getolereerd.
En wee je gebeente als je naar de Image Club durfde te gaan of het pontje naar Hoedekenskerke durfde te nemen, dan kreeg je de wind van voren. Meters strafwerk te pennen of -en ik voel het nog – een bout onder de kont.
Pas in de hogere klassen, als je je verstand een beetje gekregen had, werden de teugels wat gevierd, mocht er wat meer, kon je soms tijdens de les ook nog ’s wat zeggen tegen je buurvrouw of buurman…
Toch, zo terugkijkend, koester ik goede herinneringen aan die tijd.
Ik word er aan herinnerd door een overlijdensadvertentie waar toevallig mijn oog opviel.
Na een periode van afnemende gezondheid overleed rustig thuis, gesterkt door het Sacrament der zieken, mijn liefste man
Petrus Franciscus de Houck, echtgenoot van Maria Theresia Christina Maas.
Meneer de Houck en juffrouw Maas, mijn docenten Engels en biologie van toen.
De Houck was een rustige, kleine man met twinkelende ogen, die af en toe, en dan nog wel in die strenge omgeving , grapjes maakte.
Zomaar, spontaan.
Zijn lessen verliepen vrijwel altijd in een gemoedelijke sfeer en gek genoeg ben ik nooit door hem de les uitgestuurd.
Ik verkeerde in die tijd vrijwel dagelijks tussen Engelse wielerrenners die bij mijn oma in de kost waren en daardoor was ik meer dan gemiddeld geïnteresseerd in het Engels dat meneer De Houck gaf. Ik zie ‘m nog sukkelen met die oude bandrecorder voor zijn luisteroefeningen, zuchtend als het tegenzat en zijn afgezakte broek ophijsend. Voor zover ik het me kan terughalen rookte hij, zelfs in het klaslokaal, zo ging dat toen nog.
Peter de Houck, leraar Engels, hij is 83 jaar geworden.
Ik ben blij dat ik hem gekend heb.
Hij leerde me Engels.
En ook dat is me bijgebleven.