Whitney Houston en de anderen

Enige tijd terug reed ik met vrouwlief van Harlingen naar Bremen en kwamen we langs Slochteren, het grootste aardgasveld der Nederland. Midden op de kale landerijen zag ik een netwerk aan pijpen en buizen die het gas aan de aarde onttrokken en willekeurig moest ik denken aan mijn vader, de lasser/pijpfitter. Eind jaren ’60 moet-ie daar gestaan hebben in zijn ketelpakje, in de blubber met zijn lasapparaat. Het was zijn opus magnum, dat aardgasnet dat de Gasunie destijds in enkele jaren tijd over Nederland uitrolde. De netwerkstations met elkaar verbinden, dat was de taak van mijn vader en met hem tientallen anderen. Ik weet nog goed dat-ie
Op zondagavond vertrok naar noordelijke bestemmingen als Kootstertille of Tietjerk. Maanden was-ie doordeweeks van huis, om vervolgens zijn karwei te eindigen in de Koegorspolder bij Sluiskil. Een lintje heeft pa er nooit voor gekregen, het was zijn werk geweest en daar was-ie trots op. Ïk heb Nederland aan het gas geholpen”, zei-ie wel ‘s, een beetje schamperend, maar toch ook wel een beetje met trots. Ik was op mijn beurt een beetje trots op vaders toen we daar in Slochteren het grote pompstation passeerden.

Mijn vader is inmiddels bijna 13 jaar dood. Hij overleed op 18 februari 1999 in het ziekenhuis in Terneuzen. Na twee keer kanker te hebben overwonnen was een derde keer hem noodlottig geworden. Als mensen het tegenwoordig nog wel ’s over hem hebben – en dat gebeurt gelukkig nog wel eens – praten ze over Camiel de pottenbakker, niet over de man die gas bracht. Het moge zo zijn. Dit uitstapje naar het verleden werd ingegeven door enkele recente sterfgevallen van mensen, die in mijn leven – maar ook in dat van vele anderen – een rol van betekenis hebben gespeeld. De motor achter het tweedekans-onderwijs in Zeeuws-Vlaanderen, Herman Veraart, meester De Houck, maar ook iemand als Rob Hamelijnck, secretaris van de PvdA-Sluis (tevens oud-raadslid van Oostburg, verenigings-en vakbondsman te Breskens, ze verruilden het ondermaanse voor hogere sferen, zonder dat er in de media werd aan gerefereerd. En ik vind dat jammer.
Tot voor kort was het bij de regionale kranten regel dat mensen met een zekere maatschappelijke betekenis bij hun overlijden in de krant nog even herdacht werden. Dat kom steeds minder vaak voor. Advertenties ja, hoera, maar enige redactionele aandacht nee, dan moet je Whitney Houston heten, op zijn minst.