De oorvijg van Helge Prinsen met nog eens aangepast naschrift

Als een werkgever van een werknemer af wil, dan gebeurt dat meestentijds ook. Is het niet goedschiks, dan kwaadschiks. Je kan als werknemer zo goed in je recht staan en een (aangekondigd) Ontslag aan vechten bij de kantonrechter, maar sla je als medewerker dat pad in, dan is er meestal geen weg meer terug. Zeker, een rechter kan je in het gelijk stellen, je ontslag ongedaan maken, maar van een echte terugkeer bij je werkgever zal geen sprake zijn, omdat de verhoudingen – door de rechtsgang – verstoord zijn geraakt. Van een herstel der betrekkingen is zelden sprake. Omroep Zeeland presentatrice Helge Prinsen zal dit – ik
hoop van niet, maar vrees van wel- aan den lijve ondervinden.

Helge Prinsen -jarenlang het gezicht van de Zeeuwse publieke omroep – raakte met haar hoofdredacteur in conflict nadat ze zich publiekelijk uitgelaten had over het niet doorgaan van de verhuizing van de Omroep uit Oost-Souburg naar de Vlissingse timmerfabriek. “Blijven we toch lekker gezellig in Souburg zitten” of iets in de trant had ze gebezigd. En ja, dat had ze beter niet gezegd, want die zienswijze, die opinie, strookte niet met die van de Omroepbonzen.
Naar aanleiding van die uitspraak werd de ervaren verslaggeefster geschorst en vervolgens na wat heen en weer gepraat ontslag aangezegd, omdat ze haar hoofdredacteur een draai om de oren had willen verkopen uit teleurstelling over de hele gang van zaken.
Ik kan me dat goed indenken, want na de schorsing kwamen de gebruikelijke raderen in gang om een persona non grata te lozen.
Het dossier werd aangelegd.
Een collectie van hele en halve onwaarheden, een enkele waarheid, een opsomming van hear say en meer van zulks werd samengeraapt om Helge Prinsen eens en voorgoed te kunnen lozen. Mensen die dit soort intriges hebben meegemaakt weten hoe kwetsend en demoraliserend ze kunnen uitpakken. Er worden zaken tegen je aangedragen waar je nooit weet van hebt gehad, collega’s zouden dingen van je gezegd hebben, je zou dit en dat.
Als zo’n personeelsdossier inzet van besprekingen wordt, dan is het alsof er een bom op tafel wordt gelegd.
P&O functionarissen worden dan ingeschakeld – en de hoofdredacteur of baas zit er dan bij – om het slachtwerk te verrrichten, de intimidatie, de pressie, de verdachtmakingen en noem maar op. Gevolg is dat mensen die in zo’n positie worden gemanoeuvreerd niet meer het lef hebben om tegen besluiten als afvloeiing, ontslag of detachering in het verweer te komen. Ze accepteren regelingen, aanbiedingen etc waar ze later wel eens spijt van kunnen krijgen. Slechts een zeer kleine groep mensen stapt naar de rechter. En in dit geval heeft Helge Prinsen dat ook gedaan. Het getuigt van lef, maar ook niet meer dan dat.
Want door die gang naar de rechter heeft betrokkene ook zaken aan gang gezet waar ze zelf weinig aan kan doen.
Neem bijvoorbeeld het sardonisch genoegen dat de PZC laat blijken in de berichtgeving over de zaak Prinsen te berichten. Het verslag van de zitting was nog redelijk in objectiviteit, maar dat kan van de column van meneer Van der Heijden moeilijk gezegd worden. Over de respons van de batterij reaguurders wil ik het nog niet eens hebben.
OK, heer Guido heeft als columnist zijn vrijheden en gebruikt die ook om Omroep Zeeland als werkgever te kakken te zetten, dat mag, maar betrokkene is daar absoluut niet mee gebaat. Komt nog bij dat Van der Heijden als PZC-scribent een dot boter op zijn hoofd heeft van hier tot ginder. Over het al dan niet gedwongen vertrek van PZC-redacteuren is namelijk de voorbije jaar nooit iets gezegd, geschreven of geopperd, terwijl de krant meer mensen de deur heeft gewezen dan de Omroep. Wie de redacteurenlijst van drie jaar terug naast de huidige legt zal schrikken. De PZC heeft – net als de Omroep trouwens – behoorlijk ingeboet aan ervaring en kunde. Het collectieve geheugen -op journalistiek vlak – van Zeeland lijdt al tijden aan de ziekte van Aloys (Alzheimer) en dat is in de kolommen, tv en radio te merken ook. Op de PZC-burelen heerst een welhaast lethargische sfeer. Men doet maar zolang het nog kan. Maar alleen als de Omroep in het geding is schrikt er een enkeling wakker. Van der Heijden zou beter zijn eigen redactieraad en -commissie eens wakker moeten maken. Laat die waakhonden maar eens bijten, het zou de krant ten goede kunnen komen.
Maar goed, Helge Prinsen.
De voorbije dag hebben collega-journalisten laten weten haar te willen steunen, waar mogelijk.
Matty Verkamman stuurde een open brief aan de Omroep waarin hij zei niet meer te zullen meewerken aan programma’s. Kees Slager opperde iets van dezelfde strekking. Anderen deden uitspraken buiten het publieke domein. En wat doet hoofdredacteur Edwin de Kort van Omroep Zeeland? Die zegt de open brief van Verkamman te betreuren, laat daar een nieuwsitem van maken en maakt zelf zijn opwachting in het programma Zegt U het maar om daar te vertellen dat het allemaal niet leuk is, maar dat de Omroep in de kwestie Prinsen niet over één nacht ijs is gegaan. Nou, dat moet je vooral zeggen als een zaak nog onder de rechter is.
Ik zou zo’n jongen als Edwin dan echt een draai om zijn oren kunnen geven.

Een vervolg volgt vrijwel zeker.
Alzodus: De rechter in Middelburg heeft donderdag heeft programmamaakster Helge Prinsen in een door haar aangespannen kort geding in het gelijk gesteld. Omroep Zeeland wilde de arbeidsovereenkomst met Prinsen ontbinden en had haar geschorst in afwachting van een uitspraak van de kantonrechter daarover. De presentator verzette zich daartegen. Omroep Zeeland moet Prinsen nu weer haar werk laten doen. Op straffe van een dwangsom van 1000 euro per dag. Helge verschijnt inmiddels weer op haar werk en in beeld. Of dat zo blijft valt te bezien, Prinsen heeft de eerste slag duidelijk gewonnen, maar werd de voorbije donderdag tijdens het rechtsgeding over haar ontslag door de advocaat van Omroep Zeeland met kwetsende beeldspraak meters door het slijk gehaald. Over twee weken oordeelt de rechter of haar ontslag al dan niet terecht was.
Zeker is wel dat de Omroep aanstuurt op verstoorde relaties.

En dat heeft de rechter vandaag ook geconcludeerd. De Omroep mag per 1 mei 2012 het contract met de presentatrice verbreken als Helge Prinsen een vergoeding betaald wordt van 95.000 euro. Die vergoeding – op basis van 13 dienstjaren – is aanmerkelijk hoger dan gebruikelijk, waaruit opgemaakt kan worden dat de schuldvraag van het conflict door de rechter nadrukkelijk aan de zijde van de Omroep gelegd wordt. Dit voor alle duidelijkheid.
Hoe het ook zij, de belastingbetaler betaalt, de omroep is een goede kracht kwijt en Helge Prinsen haar baan.
Er zijn in deze eigenlijk alleen verliezers.