Het is weer zover. We kunnen met zijn allen weer ’s naar de stembus. En vanavond vult de treurbuis zich weer met mensen die rekenen op een mooie overwinning of – zichtbaar – in afwachting zijn op een verschrikkelijke domper. We horen het ladida van politici aan en denken er het onze van. Wordt het morgen – ongeacht de uitslag – beter. Ik denk van niet. De crisis woekert door, Europa worstelt en komt niet boven en de werkloosheid neemt toe.
Krijgen we plotsklaps de vriendelijke samenleving die CDA’ er Buma voorstaat? Ik denk het niet. De hufters en reaguurders verlaten hun stellingen niet, maar blijven de maatschappij van tijd tot tijd ontzetten.
Verkiezingen.
Eigenlijk is het niet meer dan een variant op de Staatsloterij.
Een trekking om de zoveel tijd. Verwachtingen worden gewekt, maar uiterlijk blijft – na de uitslag – de teleurstelling of – in het gunstigste geval – een kortstondig gevoel van tevredenheid om een prijsje.
Toch vind ik nog steeds dat het de moeite waard is om aan de nationale democratische staatsloterij deel te nemen, want je weet het niet he? Stel voor dat je wel een grote prijs wint, dat de partij of stroming die het dichtst bij jouw beleving ligt goed is voor de jackpot. Dat een ander, beter, vriendelijker, duurzamer, groener, blauwer of roder -al naar wens – dichterbij komt, dan heb jij daar toch mooi aan meegewerkt met dat ene lot, dat ene rode bolletje op dat formulier. Dan deel je in het succes, in de prijzen…
En omdat het een wedstrijd is met steeds wisselende lotnummers (lijsttrekkers,kandidaten, partijen) is het toegestaan om bij elke trekking te wisselen. Want laat ons welwezen, luttele maanden geleden had de PvdA in Job Cohen een premier-kandidaatpremier, maar een zwakke partijleider en Diederik Samsom was toen nog een van de rooie ingenieurs, een oud-Greenpeace-activist met een grote mond, ja talentvol en een dossiervreter, maar kandidaat-premier, neeuuhh!
En kijk een trekking later zijn we al vergeten wie Diederik was en fixeren velen zich op wat-ie worden kan. Zo gaat dat. Dat die vriendelijke Roemer, het niet echt redde, heeft wellicht ook te maken met het feit dat deze man aan de draaitjes hangt van Marijnissen, de dictator van Oss, die tijdens de verkiezingen samen met Wiegel feitelijk Roemer de nek omdraaiden.
Bij elke trekking vergeten we.
Dat Wilders ooit gewoon een VVD’er was, vergeten we.
Dat Hans van Baalen van de VVD in zijn jeugd koketteerde met de extreemrechtse Glimmerveen zijn we vergeten.
We vergeten veel.
Niet voor niets wordt de groei van het aantal dementiepatiënten als een gevaar voor onze samenleving omschreven. Het is zo.
We vergeten veel.
En wachten op een volgende trekking.
In de hoop ooit nog eens een hoofdprijs te winnen.
Helaas.
