Terwijl in het Midden-Oosten de spanning weer eens oploopt, raketten en granaten onschuldige mensen treffen, extremisten hun vernietigende werk doen toch maar een anti-oorlogslied. Geschreven door de Turkse dichter Nazim Hikmet, door een Amerikaanse (Jeanette Turner) vertaald en muzikaal bruikbaar gemaakt, voor het eerst vertolkt door Pete Seeger en later the Byrds, in 1991 bewerkt door de superformatie This Mortal Coil – deze uitvoering -, pijnlijk mooi vertolkt door Louise en Deirdre Rutkowski uit het Schotse Glasgow. Ryuichi Sakamoto bewerkte het nummer nog eens op zijn manier in 2005 toen het vertolkt werd tijdens de herdenking van de bombardementen op Hirosjima en Nagasaki 60 jaar daarvoor. Een internationaal erkend vredeslied, nu de vrede nog.
I come and stand at every door
I come and stand at every door
But no one hears my silent dread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead
I’m only seven although I’ve died
In hiroshima long ago
I’m seven now as I was then
When children die they do not grow
My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind
I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead
All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow, and laugh and play
Dank voor de herinnering aan dit gedicht. Hoewel de eerste vertolking volgens mij is gedaan door Paul Robeson in 1957 onder de titel La Petite Fille Morte met een andere eigen toonzetting.
Stuk kwam in ’32 voor het eerst voor in toneelstuk. Als lied werd het door tientallen artiesten opgenomen. Wat U meldt klopt, Paul Leroy Robeson nam zelfs meerdere versies op in verschillende talen.