Het broeit weer in Ulster. Zaterdag leverde de De politie in Noord-Ierland opnieuw slag geleverd met protestantse demonstranten die een besluit van het stadsbestuur van Belfast over het hijsen van de Britse vlag hebben aangegrepen om chaos te stichten. Met name in het protestanse oosten van de stad en in de katholieke enclave Short Strand zijn de sektarische gevoelens opgelaaid.
De politie probeerde de protestantse menigte zaterdag langs Short Strand te leiden. Gemaskerde katholieke mannen en jongeren stonden daar, gewapend met stukken slaghout, golfclubs en ander provisorisch wapentuig, opgesteld.
Beide partijen begonnen elkaar met flessen, stenen en andere projectielen te bekogelen. Toen agenten van de oproerpolitie probeerden de groepen van elkaar gescheiden te houden, richtten de protestanten zich op hen. De politie verweerde zich met waterkanonnen en rubberkogels. In totaal liepen 29 agenten verwondingen op, zei de politie. Daar bleef het evenwel niet bij.
Protestantse relschoppers hebben maandag in de Noord-Ierse hoofdstad Belfast benzinebommen en stenen naar een katholieke kerk gegooid. Deelnemers aan een bijeenkomst voor gehandicapte kinderen en hun verzorgers moesten uit het naastgelegen parochiecentrum in veiligheid worden gebracht, melden Britse media met een beroep op lokale kerkmedewerkers. Toen de politie aankwam, werd ook zij aangevallen. Een agent en een buschauffeur raakten gewond.
De Matteüskerk staat op de grens tussen het katholieke stadsdeel Short Strand en het protestantse stadseel Lower Newtownards Road.
Het sectarisch geweld zal – zo vrees ik – de komende tijd, na enkele jaren relatieve rust weer en weer oplaaien. De relatieve rust in Noord-Ierland was vooral – na de vredesakkoorden in de jaren ’90 – te danken aan de economische revival van het Britse deel van het eiland Erin, maar die welvaart, deel gestimuleerd door een bovenmatige aandacht uit London (voor het eerst) en Brussel, is hoegenaamd passé. Noord-Ierland lijdt onder de crisis en dat gegeven – grote werkloosheid, gebrek aan economische veerkracht en afkalvende steun van EU – leidt weer tot onrust, nog los van de sectarische achtergronden.
Maar wie het economisch niet voor de wind gaat vindt in Ulster – helaas – al decennia zo een reden om zich tegen de gevestigde orde te keren. Of je nu in een katholieke of protestantse wijk leeft, het verleden leeft er ook en is zo weer tot leven te wekken. Helaas, helaas, helaas.
Je zou wensen dat ze die creativiteit en kunstzinnigheid eens op een andere wijze zouden botvieren daar. Zo’n mooi land, zulke mooie muziek, zulke aardige mensen.