Geen hoop!

Winter. Sneeuw legt alles lam. Niks op tijd alleen de tijd. Frankrijk voert oorlog in Mali. Ja, Mali nota bene, een zandbak waar in theedoeken gehulde Jihadisten een woord van Mo met AK47’s verkondigen. Gij gelooft of sterft, net als in de tijd van Karel de Grote.
En bankiers leggen nu – met geloof in eigen kunnen – een eed af waarin ze plechtig verklaren het gewone volk te pakken waar ze kunnen. Bestuurders in de publieke sector pakken op hun beurt wat ze kunnen en de minister van de Gay Parade zegt dat dat echt niet kan, maar weet ook niet hoe hij het -afgaand – tij moet keren.
En dan hoor ik op Youtube een liedje van een oude artiest, die de weg terug heeft gevonden en met incidentele optredens met zijn oude Cockney Rebels volle zalen trekt. De zeventiger jaren zijn voorbij, weggegooid.
Er is veel, maar weinig meer over, geen hoop…

No bleeding hearts – Steve Harley

Don’t tell me I belong
I don’t care where the keys are
Don’t tell me that you long
To brush my hair where the bees are

You’ll never see the darkest night
Or the colour of the Negro
The beauty’s in the innocence below

Your adolescent charms
Free my soul, feed my ego
As you navigate the calm
Sand and storm, that goes where we go

The legacy of old wives’ tales
Diminishes reality
Of minor parts played out on bended knee

No preachers, no religious key
No bleeding hearts, no refugee,
No hope

Don’t tell me of regrets
All in all no concession
No one can read our heads
No one can hear our confession

We celebrate in plastic shows
And the seventies are throwaway
In minor keys and drugs that steal the day

No preachers, no religious key
No bleeding hearts, no refugee,
No hope

You think that you perform
But you perform like a stray dog
You shelter from the storm
By counting time like a meat hog

It’s hard to see the darkest night
Or the colour of the Negro
I wanna see the light before I go

No preachers, no religious key
No bleeding hearts, no refugee,
No hope