Ik ben a-muzikaal en dat vind ik jammer. Ik kan – op een beetje blokfluit en sax na – geen instrumenten bespelen. Ik kan niet zingen en dus niet musiceren. En muziek maken is leuk. Mijn dochters bespelen allebei instrumenten, kunnen noten lezen en spelen zonder moeite een riedeltje op een electrisch orgeltje of piano. En ze hebben er nog plezier in gehad ook. Samen spelen, met andere kids, al is het fanfare-muziek, het is leuk, inspannend ontspannend en ik kan hoegenaamd niets en echt, ik vind dat zo spijtig, zo’n gebrek, dat ik wel een denk -zou ik-, maar nee, ik was er op school – in mijn jeugd – niet goed in en dat is zo gebleven.
En toch houd ik van muziek. Ik vreet alles, van klassiek tot grunge, van hiphop tot orchestrale manoeuvres al dan niet in het donker. Als klein joch vond ik het prachtig als de harmonie uit mijn dorp met die prachtige naam Eikels worden Bomen door de straten marcheerde. Als het koper van de muziekvereniging schalde was er iets te doen, was er feest of iets wat in de richting wees. De aankomst van de bejaardenreis was weliswaar geen feest, maar de oudjes werden steevast na hun jaarlijks reis wel feestelijk ingehaald. De Eikels werden soms zelfs ingezet bij begrafenissen en dan klonk Chopins dodenmars door de straten en op het kerkhof en zongen wij kinderen binnensmonds “Gij zult voor mij geen commissies mere doen…”, want spotten, dat mocht niet, dat was oneerbiedig…
Ik zie ze nog lopen. De Eikels die bomen moesten worden. Vader en zoon Kalle, Camiel de vuilnisman en al die mensen van toen. Meester Hendriks als orkestleider er achteraan. het Vaandel in top. Opgericht in 1897. Honderd jaar later mocht ik ter gelegenheid van het eeuwfeest voor de courant een verhaal maken. Zaten we met een stel mensen op het platje van voorzitter Jacques de Bliek herinneringen op te halen aan vervlogen dagen, gekraakte noten en avonturen thuis en in den vreemde. Over concerten en meer…Mooi, maar ik heb in mijn tijd wel meer verhalen over fanfares en andere gezelschappen gemaakt en elke keer weer naar zo’n repetitie of optreden. De koninklijke in Hulst met Theo Maas ervoor, populaire deunen in Den Dullaert en hoe. Volle bak, mooi man.
En dan zag ik in 1996 Brassed Off, die film met Peter Postlethwaite over een mijnwerkersharmonie die ten tijde van de mijnwerkercrisis in de jaren ’80 meedong naar de nationale titel van en voor Britse muziekgezelschappen. Een ontroerende film, maar ook met veel kopermuziek van de Grimethorpe Colliery Band, dezelfde musici waar ooit zanger Peter Skellern het sfeervolle You’re a lady mee opnam.
Koper,koper,koper. Wat speelt er nog in Zeeuws-Vlaanderen. Het moeten er nog honderden zijn. Ouderen mensen, aangevuld met muzikaal jong grut. Decennia terug liep het ledental van de gezelschappen fors terug, gelukkig kon de rem er op gezet worden door de korpsen zelf en de Zeeuwse Muziekschool. Ik weet niet hoe de vlag er nu bijhangt, maar ik weet wel dat het prachtig zou zijn als ter gelegenheid van de viering van 200 jaar Zeeuws-Vlaanderen alle gezelschappen gezamenlijk een ode zouden brengen aan het oude land, aan de streek. Hoe mooi zou dat niet zijn als alle nog resterende eikels een keer tot enorme bomen zouden rijzen en met gezamenlijke kracht Zeeuws-Vlaanderen een nieuwe eeuw in zouden blazen. De eeuw van herwonnen levenskracht.
Honderden muzikanten op een centraal plein in Oostburg, Axel of Hulst. Maakt niet uit.
Het Jerusalem van Blake (aangepast in tekst) spelend en met alle koren uit de streek erbij voor de zang. Machtig. Weer kind, weer muziek, weer feest!
Wat een mooie oproep Conny, wat zou het mooi zijn wanneer dit idee wordt opgepikt… Locatie? Wat denk je van het dorpsplein van Zuiddorpe?
Pleinen zat Jan, keus zat…