Mijn Praise Peijs Pagina

de Cdk et moi

In de bladen in het Zeeuwse wordt haar vertrek opgeluisterd met flinke verhalen. Een bevriend journalist noemt het met enige ergernis de Praise Peijs pagina’s en gelijk heeft-ie. Karla Peijs, innemend was ze, betrokken, hartelijk en energiek. Een netwerker, iemand die de weg wist, die zichzelf en Zeeland op prima wijze wit te promoten. Jaja, allemaal mooi en aardig en niet eens gelogen.

Peijs was zes jaar achtereen overal, sprak met iedereen, was benaderbaar, maar ging ook vooral haar eigen gang. Zeeland wou na Wim van Gelder (ietwat kleurloos) een Commissaris van de Koningin met goede Haagse en Brusselse contacten en kreeg die ook, maar of dat netwerk van Peijs nu zoveel opgeleverd heeft durf ik te betwijfelen. Een zaak wel, de marinierskazerne, die wist ze – na een een-tweetje met oude vrind Hans Hillen – er toch nog voor Zeeland uit te slepen, maar verders?
Bitter weinig. Ja, wat miljoenen uit de staatsruif voor het speeltje voor haar echtgenoot Rinus Platschorre, voor de kweek van tong aan land, maar of Zeeland daar veel mee opgeschoten is? Nee dus.

Toen Peijs naar Zeeland verkaste gebeurde er in Den Haag ook een en ander. Het CDA liep zware klappen op. De macht van Peijs partij was tanend en inmiddels -zo goed als – gemarginaliseerd. De oude partijgarde waar Peijs zelf ook toebehoorde is vrijwel geheel van de (politieke) aardbodem verdwenen, tot en met de vroegere kroonprins van het CDA aan toe, die nu zijn dagen slijt bij KLM. Wie macht wil uitoefenen moet wel over macht beschikken en aan macht, aan invloed, ontbrak het Peijs en de haren de voorbije jaren.

Waar mogelijk -zeker in Zeeland – wendde Peijs haar -weliswaar tanende – macht wel degelijk aan. Zo werd de PvdA na de verkiezingen in 2007 buiten het college van GS gehouden. Peijs speelde in dat door het CDA beheerste spel nadrukkelijk een rol. Het leverde haar uiteindelijk een Mercedes als dienstauto op. Ook op het gebied van burgemeestersbenoemingen speelde vrouwe Peijs een opvallende rol. Bij elke vacature riep ze te hopen op een benoeming van een vrouw, maar bij haar selectie van kandidaten pakte het altijd zo uit dat er geen enkele vrouw tot het ambt benoemd werd. Van diverse vrouwen in de Zeeuwse politiek (en daarbuiten) heb ik wel eens vernomen dat Karla niet zo met vrouwen kan opschieten.
Over dat vrouwonvriendelijke karakter van de Zeeuwse koningin valt evenwel niets in de praisepagina’s te lezen.

Oud-gedeputeerde Harry van Waveren zei dezer dagen dat Karla Peijs geen controlefreak was die bovenop haar dossiers zat. Nou, mooi dat Frisse Harry dat zegt, want binnen het college van GS was hij jarenlang de freak die zich overal mee bemoeide, tot en met de punten en komma’s in bestemmingsplannen toe. “Ze dreef op haar ambtenaren”, wist Van Waveren en dat heb ik ook wel eens mogen ervaren.
Maanden geleden werden we – enkele digitale ondernemers – uitgenodigd om op auditiëntie te komen bij vrouw Peijs. Ze wilde sociale mediakanalen gaan gebruiken.
Leuk gesprek, maar niet met de communicatieambtenaren die ze aan tafel had meegebracht. Die lieten in toon en lichaamstaal weten absoluut niet te zitten wachten op een CvdK op Twitter of Facebook. Nee, dat was extra werk voor hunnie en dat gingen we mooi niet op ons nemen. Per saldo leverde het gesprek dus niets op.

Peijs d’r bestuurlijk optreden in het Thermphosdossier was ook niet sterk. Na het falen van GroenLinkser Marten Wiersma bakte ook Peijs ook weinig van de milieuhandhavingsportefuille. Thermphos kreeg te veel ruimte om te doen wat ze deden en nu – na het falen van het bedrijf – kan dat Rijk, Zeeland en Zeeland Seaports wel een s flink pijn gaan doen. In een onderzoek naar het optreden van de provincie Zeeland in het dossier Thermphos constateerde PvdA’er Jan Mans op tal van gebieden simpelweg bestuurlijk falen, maar met dat rapport werd weinig gedaan.

“In de ogen van de visitatiecommissie is geen sprake van echt collegiaal bestuur”, die zin tekende de visitatiecommissie Calon/Maij-Weggen in de rapportage ‘Ruimte voor verbeelding” in 2011 op. Bij het doorlichten van het bestuurlijk kader der provincie Zeeland constateerden de onderzoekers dat het in Zeeland bestuurlijk helemaal niet zo goed en democratisch gingen. GS maakten de dienst uit en de Staten van Zeeland hadden het maar te pruimen. Simpelweg stikken of slikken. De commissie meende dat de provincie meer op afstand van de lokale besturen moest gaan staan en dat de CvdK haar politiek-bestuurlijke portefeuilles beter kon overdragen aan de gedeputeerden. Het rapport bevatte verder een trits aan op -en aanmerkingen, die vooral ook door Peijs niet werden gepruimd. Het duurde maanden voor er een definitief verslag van de visitatiecommissie aan de staten werd voorgelegd en reken maar, de scherpste kantjes waren er toen wel af.
De opmerkingen over de CdK waren teruggebracht tot opmerkingen in de marge.

Karla Peijs maakt naar mijn overtuiging een grote inschattingsfout toen ze aan haar Zeeuwse taak begon. Kort voor ze kwam zette ze als bewindvrouwe voor Verkeer en Waterstaat, samen met Ben Bot en Melanie Schultz van Haegen haar handtekening onder de Scheldeverdragen. Die maakten de weg vrij voor ontpolderingsprojecten in het Zeeuwse land. Du moment dat ze voet zette in de provincie barstte de ontpolderingsdiscussie los in het lage land en was zij – bij velen – de gebeten hond. Met een hartelijk en energiek optreden als bestuurder kun je dan veel beginnen, maar weinig bereiken.
Het hart van de meeste mensen gaat dan niet open en dat is ook gebleken.