In de roerige stede Vlissingen is enige onrust ontstaan naar aanleiding van wat hoog uitgevallen declaratiekosten van het publiek bestuur. Dat doet zich wel vaker voor, onrust over declaraties, sterker nog, RTL hoeft maar wat bonnetjes op te vragen of het circus van verontwaardiging draait weer volle tenten. Zakkenvullers, graaiers, dieven! Het ongenoegen welt om de haverklap op. Nu in Vlissingen, waar overigens de voorbije jaren wel vaker, en terecht onrust is ontstaan. De toegangspoort tot Zeeland lijkt op een draaideur van ellende. Geen geld, teveel plannen en te weinig daadkracht. Ach, waar zijn de tijden van Daan en Willem gebleven, toen Vlissingen nog rood en roerig was. Heden resteert nog het laatste.
Ik kan me niet herinneren dat er ooit een roep om Roep geklonken heeft in Vlissingen. Wim Dijkstra was drie jaar lang een prima waarnemend burgemeester geweest, volgens velen, maar hij vertrok om vervolgens tijdelijk roerganger te worden in Weert, Nijmegen en Venlo. En daar was de nieuwe man, René Roep, voormalig burgemeester van Maasbracht en Gilze Rijen, van het CDA, een Karla Peijs adept. Niet een man die je in Vlissingen gedacht had, maar goed, hij kwam en zit er nog. Hoewel, zit-ie eigenlijk wel in Vlissingen. Op grond van zijn declaraties aan verhuiskosten kan ik dat niet hard maken. De man heeft al vier jaren op rij verhuiskosten gedeclareerd en of dat nu echt zo moet vraag ik me af. Bijna 33 mille aan verhuis-en pensionkosten heeft de man gevangen, een fiks bedrag, kun je een beginnend ambtenaar voor aanstellen.
Betekent dat heer Roep oneigenlijk uit de gemeentelijke ruif gegeten heeft? Ik denk het niet. Hetzelfde gaat op voor wethouder Jacques Damen die inmiddels om gezondheidsredenen is teruggetreden. Ook hij ving de voorbije drie jaar in totaal bijna 26 mille aan pensiongasten. Veel, maar onrechtmatig veel? Een onderzoek moet dit nu gaan uitwijzen.
Door het dualisme hebben in gemeenten (even los van burgemeesters) wethouders van buiten, zoals dat heet, hun intrede gedaan. In veel gevallen gaat dat goed, in andere wat minder. Declaratiegedrag is een enkele keer reden tot een breuk of vertrek. En meestal terecht, omdat feitelijk de regels voor het declareren van onkosten gewoon helder zijn. Als raden echter gaan spelen met ontheffingen en de controle op de ingediende declaraties kwijtraken, dan gaan de poppen aan het dans. Zeker als blijkt, net zoals in Vlissingen (althans volgens Elsevier) dat er flink in de bus geblazen is om drank en etentjes vergoed te krijgen. Ja beste Vlissingse raadsleden, u kunt dat sociaal onaanvaardbaar vinden, maar als alles is geschied binnen de door Rijk en U gestelde randvoorwaarden, dan zal het daar ook wel bij blijven.
