Gremberghe’s Blog bestaat drie jaar

Drie jaar geleden, op het eind van juli, zette mijn partner in digitale zaken, Arno Rootsaert uit Aardenburg, Gremberghe’s Blog online. Daarvoor had ik enkele maanden op een WordPressblog de mogelijkheden en onmogelijkheden van digitaal publiceren uitgeprobeerd en dat was me best bevallen. Gremberghe’s Blog kwam daarna op een eigen url, www.gremberghe.nl ter beschikking van eenieder. Mijn blog bestaat dus drie jaar.

En in die drie jaar zijn mijn schrijfsels door bijna 188.000 mensen geraadpleegd. Het WordPressblog is nog altijd goed voor 32.000 lezers. Komen we op een totaal van 220.000. Dat lijkt veel voor een persoonlijk, regionaal getint blog, maar vergeleken met de grote jongens is het natuurlijk peanuts. En ja, zeggen de deskundigen dan, het gaat om je unieke bezoekers, die bepalen je impact, je bereik. Wel het aantal unieke bezoekers, het vaste lezerspubliek, neigt naar de 4000 zielen. En dat is een kleine, edoch gelukkig gestaag groeiende groep van vooral Zeeuwen en Zeeuwen in de verre, in Nieuw-Zeeland en op het Arabisch Schiereiland, in Brazilië en de Verenigde Staten. Het is mooi om te zien hoe berichten over lokale aangelegenheden dankzij de zegeningen van het internet gelezen worden aan de andere kant van de aardkloot. Op vallend is, als je de statistieken nader bekijkt, dat er grote blinde vlekken zijn. In China, Venezuela, Cuba, Pakistan en op Groenland leest er niemand mijn blog, maar wel op Vanuatu of all places…

Verschillende keren heb ik op het punt gestaan er de brui aan te geven. Te stoppen. Het publiceren kost tijd en moeite en het onderhouden van een site kost geld. En aangezien ik als zwakzinnige zonder personeel, zonder pensioen mijn eigen broek moet ophouden, is het niet altijd even gemakkelijk. Komt nog bij dat een kritisch blog als dat wat ik bij tijd en wijle wil maken eerder opdrachten als zelfstandige kost dan dat het wat oplevert. Lezers staan daar vaak niet bij stil, maar een kritisch stuk over een ontwikkelaar betekent simpelweg geen opdrachten meer van die partij. En die vlieger gaat ook op voor instanties…

Maar ik ben tot op heden aan het schrijven gebleven. Omdat ik het – zo zei een oude vriendin van me – gewoonweg niet kan laten. Ontkennen heeft geen zin, ik kan het ook niet laten. Het doet me genoegen als ik na een publicatie respons krijg van lezers en belangengroepen. Verschillende malen heb ik mogen ervaren dat lezers zich tot de blogger van diensten wenden, omdat zij bij de reguliere media niet ontvankelijk werden verklaard met hun verhaal, kopij of zielenroerselen.  Als dan publiceren via een internetkanaal nog wat maatschappelijk nut kan hebben, dan zal ik het niet laten. Integendeel.

Een enkele keer heb ik overwogen om Gremberghe’s Blog achter een paywall te plaatsen. Dat gebeurt meer en meer, nationaal en internationaal. Onder lezers heb ik wel eens voorzichtig geïnformeerd naar wat men als abonnementsprijs zou willen betalen. Dat ging van niets tot 50 euro per jaar. Dat laatste bedrag noemde evenwel slechts een enkeling. Vooralsnog heb ik dan ook maar van het idee afgezien.

Gremberghe’s Blog is een persoonlijk blog. Ik becommentarieer veelal zaken die in mijn directe omgeving of iets verderaf spelen. Plaats van handelen is veelal Zeeuws-Vlaanderen, Zeeland of Vlaanderen. Een enkele keer ga ik iets verreweg, nationaal of internationaal, vaak door een reis, bijzondere interesse of simpelweg toeval.

De bestgelezen bijdragen de voorbije drie jaar waren Over lijken in tuinen en kasten (de lotgevallen van Gerard Cok), De Bakker van Domburg (Lein Labruyere), de nieuwe pretmiljonairs van Zeeland (over de Roompot), de Oorvijg van Helge Prinsen (over het gedwongen vertrek van OZ-anchorvrouwe Prinsen) en De Val van Jikkie van der Giessen.

Deze items werden door duizenden gelezen, terwijl de meeste lokaal en regionaal spelende blogbijdragen bij honderden lezers bleven steken.

Tot op heden heb ik 1092 blogberichten gemaakt. Dat komt neer op zo’n 300 per jaar. Vijf, zes per week. Inmiddels heb ik wel gemerkt dat die stroom constant moet zijn. Een paar weken vakantie zonder publicaties heeft gelijk effect op het lezerspotentieel. Mensen blijven weg, haken af. Continuïteit is de kern van het bloggen. Wie schrijft die blijft, zeggen ze wel eens.

Nou, laat dat dan maar een ontegenzeggelijk waarheid blijken te zijn.

Ik ga nog even – met uw welnemen – door.

Met vriendelijke groet, schrijver dezes.