En voor je het weet is het februari 2014. De winter laat zich nog niet gelden, de tijd echter wel, die hobbelt voorts en verder. Of het nu een zachte of strenge winter is, dat maakt niet uit. Januari leek in eerste instantie een wat stille maand te gaan worden, weinig nieuws of incidenten. Weinig bijzonder oprispingen van bestuurders en zulks. O ja, men ging Zeeland, ach arm Zeeland, weer eens profileren. Over de grenzen, tot in Brussel en Den Haag.
En Delta kreeg een nieuwe baas, maar daarmee nog geen rooskleurige toekomst. Uiteindelijk bleven de meeste lezers de voorbije maand nog steken bij een oud verhaal over lijken in tuinen en kasten. Ook oude bijdragen over het stoute Dow, dat voor de rechter moest komen wegens milieudelicten, trokken nogal wat lezers en ja, het failliet van Zeeland, de laatste januariweek, vond ook gretig aftrek. Zo ook de bijdrage over de gedwongen stilte rond Jan Lonink (over softdrugsbeleid) en het verhaal over lokale politici die menen dat ze voor hun werk met een zeven beoordeeld moeten worden, maar eigenlijk niet meer waard zijn dan een marginaal zesje. Uiteindelijk bleef de teller steken op een mooie 7289 bezoekers. Vierhonderd meer dan januari 2013.
Iets om trots op te zijn?
Ach niet echt.
Trots ben ik op die twee druiven in mijn header, mijn twee dochters.
Die hun best doen om iets moois van hun leven te maken.
De oudste, Nicky (links), wordt moeder.
De jongste, Megan, wordt steeds wijzer
en maakt zich op voor een universitaire studie.
