Terwijl Rutte en Asscher om beurten roepen dat de economische crisis achter de rug is blijven bedrijven hun poorten sluiten. Vandaag in Bergen op Zoom, sigarettenfabriek Philip Morris dicht, 1230 medewerkers op straat en wellicht nog enkele honderden banen op het spel in de toeleveringsbedrijven, logistieke sector en wat al niet meer. Een zware klap voor West-Brabant en Oost-Zeeland. De WW wacht honderden en het is maar de vraag of het gros van deze – toch vaak niet bijzonder hooggeschoolde – mensen nog kansen heeft op de arbeidsmarkt. “We zijn ons bewust van de impact die ons voorgenomen besluit zou hebben op onze werknemers en hun omgeving, en op de Bergse gemeenschap,’ zegt manager Petr Karla van de fabriek in het persbericht. Dit valt te lezen in diverse berichten in de media. Ik geloof daar waarlijk geen snars van.
Hoe zou de psyche van dit soort mensen in elkaar zitten? Hoe kom je erbij om zomaar – economische redenen voor de sluiting zijn er niet echt, Philips Morris draaide goed, maakte nog fors winst – een productie-eenheid te sluiten en meer dan 1200 mensen brodeloos te maken. Hoe kom je als manager tot zo’n besluit? Gaat dat in je koude kleren zitten? Ga je daar onder leiden? Slecht van slapen, wakker liggen en woelen? Hoe doe je dat? Ik vraag me dat echt af.
Ik vraag me af hoeveel -feitelijk compleet gestoorde- mensen die toppen van bedrijven bevolken. Hoeveel mensen er zijn die zonder empathisch vermogen, met de kilheid van de harde saneerder, dit soort besluiten nemen. Wie neemt het op zich om het leven van honderden, soms duizenden te ruïneren? Ik zou het niet kunnen.
Ik heb de indruk dat in onze samenleving steeds meer mensen zich niet bewust zijn van de impact van woord en daad, van oorzaak en gevolg. Zeker, ik schrijf ook weleens een weinig vleiend stukje over die of gene, maar dat is dan vaak slechts een mening van een mannetje uit de periferie van het bestaan en bovendien staat het vervolgens ieder vrij om op mijn oprispingen te reageren.
Schrijver dezes ontbeert macht en kracht, aanhang of electoraat.
En dus vraag ik me in gewisse af of politici, bankiers en managers van grote bedrijven nadenken over de impact van hun uitspraken en of besluiten. Wie zo’n regeltje neerpent in een persbericht doet alsof-ie dat doet, maar de geloofwaardigheid ontbreekt. En met heel dat gedoe rond Wilders en zijn Marokkanenhaat krijg ik datzelfde pijnlijke gevoel. Je zal als goedwillende jongen of meid uit Marokkaanse kring met een mooi diploma op zoek maar eens op banenjacht moeten in deze tijd. Je hebt geen schijn van kans. Nog minder kans dan een Philip Morrisman of – vrouw.
Vragen….vragen…..vragen…..maar geen antwoorden !!!
Een beetje meer inlevingsgevoel zou deze maatschappij al een heel stuk menselijker maken. En dat weet jij ook, heer Langeraert
Ze gaan liever in landen waar geen antirookbeleid is en de arbeid goedkoper. Kunnen ze nog rijker worden dan ze al zijn. Dat is een antwoord. Tweedé antwoord:
mensen worden rijk omdat ze nee kunnen zeggen tegen wie wat van ze wil.
maar het gegeven dat een winstgevende vestiging gesloten wordt om de een of andere economische reden, blijft een vraag,,,,,,,toch??????
Die mijnheer Karla wordt ook maar als loopjongen gebruikt door de echte bazen in Amerika.
Begrijp ik Romano, maar dan nog…
Precies, als die Karla iets anders zou zeggen vliegt íe er zelf uit. Hij is onderdeel én oorzaak van het probleem tegelijk. Het eigen hachje telt zwaarder.
In de passage over de narcisten, psychopaten en grootgraaiers (want daar komt het wel op neer) kan ik me geheel vinden. Het is ook het gevolg van het veel te groot groeien van bedrijven, instellingen, banken, verzekeraars, overheden en systemen; de voeling met de gevolgen van een besluit voor onderdanen/ondergeschikten/horigen gaat verloren.