Het Westdorpe van de zusjes Goethals

Het voorbije weekeind leverde de voorzitter van de Westdorpse muziekvereniging Eikels worden Boomen (prachtnaam!) een boekje bij mij af van de Zusjes Goethals. Een pennenvrucht van Marleen Goethals van vorig jaar waarin ze verhaald over het Westdorpe van haar en haar zussens jeugd. Ze wandelt al schrijvend de lange GraafJansdijk af, het A-en B gedeelte en beschrijft wie waar in de jaren 50, 60 en 70 woonden en werkten. Namen, beroepen, soms wat over de gezinssamenstelling, een enkele anekdote, een vleugje geschiedenis. Simpel en treffend.

Westdorpe. Ik heb er een kleine twintig jaar van mijn leven mogen wonen. In de Singel en de Lindenlaan. Gewoon gezin, ma, pa, twee kinderen. Gezond en redelijk gelukkig. Ik ging er naar kleuterschool, bij juffrouw Trees en de lagere school van meester Hendriks, die later nog mijn baas werd, omdat ik mijn eerste jaar als volledig bevoegd onderwijzer op diezelfde school mocht vervullen, wat ik eigenlijk nooit verwacht had, omdat ik een kind van gewone komaf was.
Want in Westdorpe was het toen toch wel zo dat je boeren had, wat burgers (en ambtenaren) en heel veel gewone mensen, die hiërarchisch natuurlijk ver onder de boeren en burgers stonden.
Enfin, ik heb er niet onder geleden.
Ik zat bij de scouting (maar niet lang, omdat ik de contributie veel liever besteedde bij bakker De Krijger dan aan de akela te geven), speelde jaren bij Rooms in Alles en genoot van de toen nog vrij lege straten, de bosjes bij de kreek, de kreek en de lege polders, die door de kanaalwerken behoorlijk op de schop gingen.

Ik kom nog zelden in het polderken. Soms eens bij tante Suzanne, soms nog eens in het bejaardenhuis. Maar al jaren minder en minder. Als ik door de straten van het dorp rijd lijken ze kleiner, smaller dan vroeger. De nieuwe wijk ken ik amper, de mensen die er wonen zijn niet diegenen meer die er toen woonden. Of toch nog wel, sommigen althans.

Het Westdorpe van nu is dat van 1976 en ervoor niet meer.
De beelden in mijn geest hebben andere kleuren en vormen.
En ik denk dat ik veel herinneringen ben kwijtgeraakt.
En dan lees je zo’n boekje van de zusjes Goethals.
Acht zussen in getal. Twee jongens. William de oudste, woont naar ik weet in Hulst en is leraar. Hij gaf mijn dochter nog bijles wiskunde.
De zusjes Goethals, ik zie ze nog voor me.
Ze werkten in de winkel, allemaal.
Sonja, Trees, Carla waren zowat van mijn leeftijd, iets jonger, iets ouder.
Marleen en Marie Louise waren ouder. Marleen kan ik me nog goed voor de geest halen, omdat ze met Ghislain ging, de zoon van Van de Vijver, de rijschoolhouder wiens VW Kevers ik zaterdags wel eens waste.

Ja, de zusjes Goethals van de supermarkt, van Remy de melkboer…
Ze leken zulke goede meiden, maar als je de herinneringen van Marleen leest, dan ontdek je dat deze dames tijden een avontuurlijk leven hebben gehad waar Roman Hemelsoet de smokkelprins nog jaloers op kan zijn. De meisjes smokkelden jarenlang boter naar België, geen haan die er naar kraaide. En vader Remy deed de grotere grenstransacties, moet je voorstellen…

En als je dan leest hoeveel café’s er waren, hoeveel winkels en neringdoenden, drie brouwerijen dan besef je pas hoeveel er veranderd is in dat kleine dijkdorp. Al die zaakjes zouden zich nu niet meer kunnen bedruipen, maar konden dat toen eigenlijk ook al niet meer. Vaak golden ze als mogelijkheid om extra inkomen te genereren. Wogen de baten niet meer op tegen de lasten, dan ging de zaak gewoon dicht.
En Rarre met zijn karre werd vervangen door een vuilniswagen.
En het museum van Johan Thomaes gesloten.
De collectie wacht op een ander plekje,
maar gelukkig zijn de zusjes Goethals er nog
die de geschiedenis van gisteren nog even hebben opgewarmd…