België is in de ban van stakingen tegen het bezuinigingsbeleid van de nieuwe federale regering. Een aantal dagen in december, laatste gisteren, legt het openbare leven in ons buurman zo goed als plat. De acties treffen zelfs de gezondheidszorg. Zo werden gisteren kankerpatiënten van het UZ in Gent de dupe van het conflict. Ze kregen geen toegang tot het ziekenhuis voor hun behandeling.
Reden voor N-VA kamerlid Peter Dedecker om de bonden in Vlaanderen hierop fel te attaqueren. Dedecker: „In tegenstelling tot wat gisteren in Het Journaal door ACOD-vakbondsman Yves Derycke werd beweerd, werden operaties en behandelingen met chemotherapie in het UZ Gent uitgesteld, terwijl bestralingen enkel konden doorgaan nadat er personeel opgevorderd werd en er dus sprake is van dwang. Werkwilligen werden gemaand om vooral thuis te blijven. Met deze acties, waarbij patiënten van het UZ Gent botweg in de steek worden gelaten wegens de syndicale acties, laten bepaalde vakbonden zich van hun meest asociale en kille kant zien. Staken is een recht, maar doe je niet op kap van de zieken.”
De verschillende regionale stakingen en de nationale staking die de vakbonden organiseren tegen het beleid van de nieuwe (democratisch samengestelde) regeringen, kent zware gevolgen. Niet alleen voor de vele bedrijven die nu het slachtoffer worden van acties die niet tegen hen gericht zijn, maar ook voor de zwakkeren in de samenleving, waaronder de patiënten van de verschillende ziekenhuizen.
Bij het UZ Gent kwamen de vakbonden tot een akkoord met de directie. In een brief aan het voltallige personeel laat de directie weten dat het ziekenhuis op zondagdienst zal draaien. “De personeelsleden die werkwillig zijn en niet over een toegangskaart beschikken, ‘mogen’ uiteraard naar het UZ Gent komen om te werken. Evenwel wordt ernstige hinder verwacht in de nabije omgeving van het ziekenhuis. Overmacht zal enkel kunnen worden ingeroepen, indien het personeelslid kan aantonen dat al het mogelijke is gedaan om de werkplek te bereiken.”
“De boodschap die hiermee gegeven wordt, komt eigenlijk neer op ‘kom vooral niet werken, of je moet aantonen dat je al het mogelijke gedaan hebt om binnen te geraken langs de verschillende piketten die het je moeilijk zullen maken’”, aldus Dedecker. Vele personeelsleden nemen dan ook vakantie en verliezen een verlofdag. Bovendien kan je je afvragen wie er verantwoordelijk is als er dringend medisch personeel vastzit in de files aan de ingang van het UZ, files gecreëerd door de vakbonden die de mensen met toegangskaart (zondagsdienst) doorlaten en de anderen ‘informeren’.
Dupe van dit alles is de patiënt. Van kankerpatiënten die chemotherapie moeten krijgen werden de afspraken verplaatst omdat de behandeling niet gegarandeerd kon worden. Dit terwijl chemotherapie een zeer zware behandeling is, waar je een week zwaar ziek van bent, om dan gedurende een week op krachten te kunnen komen. Radiotherapie (bestralingen) konden slechts doorgaan nadat er personeel opgevorderd werd en er dus dwang uitgeoefend werd door de dienst. Als het van de vakbonden afhing, en men enkel op hun goodwill zou rekenen, werden kankerpatiënten aldus botweg aan hun lot overgelaten.
“De manier waarop zelfverklaarde sociale organisaties hier te werk gaan, is ronduit beschamend en onaanvaardbaar. Protest tegen democratisch genomen regeringsmaatregelen moet kunnen, maar niet op kap van patiënten, laat staan kankerpatiënten. De vakbonden tonen hier hun ware gelaat”, aldus Dedecker.
