Om meer Zeeuwen naar de stembus te krijgen, zijn vanaf deze week de gezichten van bekende en onbekende Zeeuwen te zien op lijnbussen, campagneborden en in reclames in diverse media. Zij roepen op om op 18 maart te stemmen tijdens de verkiezingen voor Provinciale Staten.
De roverhoofdman des konings Han Polman, gehuld in te krappe overjas, gaf hedenvandage het startschot voor de campagne door een rood potlood op het adbijplein te Middelburg te onthullen.
Weer een campagne, weer een krampachtige poging om het volk naar de stembus te lokken, voor mij hoeft het niet, maar alla.
Ik ga toch wel stemmen, voor de Zeeuwse Staten en voor het Waterschap. Ik roer mijn potlood wel. Altijd al gedaan, maar meestal was dat -binnen mijn samenlevingsverband – een moetje. Op wie er gestemd moest worden stond tijdenlang ook wel vast. Daar werd niet over gediscussieerd.
De laatste jaren gaat de vlieger van stemmen op ene huisgenoot niet meer op en moet ik me wagen aan vreemden. Nu doe ik dat – altijd achterdochtig- niet gauw. Ik geef mijn stem niet zomaar aan iemand met wat politieke ideetjes of standpunten.
Nee, ik stem op vrouwen (omdat ik vind dat vrouwen recht hebben op minstens zoveel invloed op onze samenleving dan mannen), ik stem op een vrouw die ik mag (want vrouwen die ik niet mag, daar stem ik niet op) en ik stem op een vrouw die durft te zeggen waar ze voor staat (al ben ik het daar niet altijd mee eens). Het gevolg van die keuzemethodiek is dat ik de laatste twee verkiezingen mijn stem gegeven heb aan vertegenwoordigsters van twee totaal verschillende partijen.
Het kan gebeuren.
Wat me niet kan overkomen vooralsnog is dat ik SGP stem, die weren nog steeds vrouwen. Ook PVV is aan mij niet besteed, daar speelt de like-factor een grote rol en hetzelfde geldt voor de lokalen, hoewel daar wel een aantal mannen kandidaat staan die ik mag, maar dat zijn dan weer geen vrouwen.
Hoe het ook zij, ik breng mijn stem uit.
Ik heb daar geen campagne voor nodig, U toch ook niet?
