De onderdanigheid der onderdanen

De Terneuzense dichter/publicist André van der Veeken vond het vandaag allemaal een beetje eng; die onderdanigheid van de Zeeuws-Vlaamse onderdanen en ik moet hem daar wel een beetje gelijk in geven. Half Zeeuws-Vlaanderen was vandaag uitgelopen om de vorst der Nederlanden en zijn gemalin en route gedag te zeggen. Van Hulst tot Breskens en daartussen stonden ze, jong en oud, zij aan zij, met vlaggetjes en bloemen. Dringend om een van de twee een hand te kunnen geven. Halsreikend om een blik te kunnen werpen en wellicht een blik terug te vangen van de lachende Argentijnse.

Willem Alexander en Maximà hadden een dagje Zeeuws-Vlaanderen in de agenda staan. Te beginnen bij bejaardenoord Curamus in Hulst, of liever de Blaauwe Hoeve, in noodtempo naar het nieuwe industriële museum te Sas van Gent (een voorziening waarvan ik nu al weet dat die de komende jaren alleen maar geld gaat kosten, maar alla) vervolgens naar Breskens voor een snel bezoekje aan project Waterdunen en een strandpaviljoen en dan ras naar Sluiskil om daar de Sluiskiltunnel te openen.

En het moet gezegd, ze deden het prima, zonder wanklank en van begin tot eind met een lach op het gezicht. Ze doken zelfs even België in voor een kortstondig ongepland bezoekje aan het land van Filip de Meewarige, omdat de brug in Sas van Gent (en niet die van Sluiskil!, Omroep Zeeland, godkernomde..) defect was en omrijden via Zelzate noodzakelijk bleek. Zou van deze grensoverschrijding gewag zijn gemaakt bij de Belgische instanties want voor je het weten hebben we weer te maken met een Belgische Opstand niet?
En de bouwers van de Sluiskiltunnel -op tijd klaar en dik binnen de begroting gebleven, ook een kunst in Zeeland tegenwoordig – mogen wat mij betreft het koninklijk bezoek zien als een kroon op hun werk. Chapeau!
Maar ja, al die gewone mensen. Zo enthousiast
voor iemand die kortgeleden nog te boek stond als Prins Pils,
die buitenhuizen bouwde in een van de armste landen ter wereld onder het mom van ontwikkelingshulp, die een trap van acht ton nodig had voor de ontsluiting van zijn Griekse villa, die man dus.
Die werd nu overal toegezwaaid.
“Jaja, het is mooi hé? Dat ze nou naar Zeeuws-Vlaanderen kommen, want anders zijn wij toch altijd een beetje achtergesteld en nou…”
“Ik heb de koning de hand geschud”. “Zo “, zei de verslaggeefster, “en die hand ga je dan vast niet meer wassen…”

En dan die hotemetoot van een CdK Polman horen praten over “Ons Zeeuws-Vlaanderen…” Nou ja, alsjeblieft zegt. Herindelen moet niet, mits mits, mits, was het de voorbije week nog.
Een beetje eng, die onderdanigheid, wist Van der Veeken.
Ik heb het gezien, maar persoonlijk allemaal wel gemist.
Ik was een dag verbannen naar de Ardennen en mocht terugkomen langs de filerijke steden Brussel en Antwerpen. Ook eng, maar anders.