Hebt U ze al eens zijn lopen, die ambtenaren van de provincie Zeeland? Nee, dan moet U toch eens in alle rust in een hoekje op het adbijplein in Middelburg gaan staan. Dan ziet U ze schielijk passeren, met de aktetas stevig geklemd onder de arm, in rappe pas, links en rechts kijkend of ze niet gezien worden. Met hun elektronische pasjes in de aanslag zoeken ze de deuren op die hen toegang binnen tot de krochten van het provinciale apparaat. Voor het binnengaan kijken ze nog even schichtig om en schieten dan naar binnen.
En binnen gaat het al niet veel anders. Met drie treden tegelijk de trappen op, hoofden links en rechts draaiend. Zit een toiletbezoek erin? Nee, dan verder snel, want wie je tegenkomt kan een opponent zijn, een vijand, een bestuurder of misschien wel de vertegenwoordiger van de Koning.
Opzij, opzij, opzij, maak plaats.
De ambtenaren hebben ongelooflijke haast
op hun werkplek te bereiken. Het eigen bureel te met de PC als façade tegen het kwaad, de macht, het management.
Jaja, het onderzoeksbureau Necker van Naem heeft het uitgezocht en dan bestaat het ook. De angstcultuur op het provinciehuis. Zelfs George van Heukelom is ervan geschrokken dat de Zeeuwse ambtenaren zo bang, zo schichtig zijn. Hijzelf heeft er nooit last van gehad van angsthazerij, maar dat betekent nog niet dat het er niet is en het is er wel, weet George.
En ook het benoemde (en gedropte) opperhoofd van de provincie, de immer lachende (ook een façade?) Commissaris der Koning Han Polman heeft inmiddels begrepen dat de werksfeer op het provinciehuis door angst wordt belast. Dat mag niet, want -zo zei hij in zijn zeven minuten spreektijd van CTV – de ambtenaren moeten professioneel vrij zijn om ook ongewenste boodschappen over te brengen aan bestuur en politiek.
Maar dat hebben ze dus in het Sloeweg-Dossier niet gedaan.
En professioneel hebben ze zich dus ook niet gedragen.
Laat staan dat ze professioneel gehandeld hebben, want heel dat bestek en rekenwerk voor die vermaledijde weg was een puinhoop.
Ze konden hun werk niet aan en als ze dan niks zeggen, tegen hun meerderen,het bestuur, de beleidsverantwoordelijken, dan moeten ze een schop onder de kont hebben en wegens wanprestaties de abdijpoort gewezen worden, dan gaan we toch niet zitten meieren over bangigheid, schutterigheid en angstculturen.
En bang voor wie?
Voor Cees van Beveren?
Nou Cees kon best streng kijken, maar nou toch niet echt om bang van te worden.
Nee, het is een cultuur geworden dat angstige incapabele lieden zich even mogen verschuilen achter een onderzoeksrapportje en dan – als daar over gesproken is – gewoon hun gangetje blijven gaan.
Dat is een cultuur om angstig van te worden
en die bestaat niet alleen in Zeeland.
Verre van dat. Het is een ziekelijk fenomeen dat rondwaart in tal van stadhuizen, provinciehuizen en op ministeries, in scholen, organisaties en instellingen.
