AEG laat je niet in de steek!
Wij zijn niet van die spaarders. Hebben we wat over dan steken we dat liever in ons huis, ons woongenot. Dat levert per saldo tegenwoordig meer op. Zo werd een paar jaar terug het buitenwerk (kozijnen en panelen) volledig vernieuwd en geschilderd, gingen er zonnepaneeltjes op het dak en werd vorig jaar de benedenverdieping gerenoveerd. Dit jaar was de keuken aan de beurt. De oude koelkast moest eruit, zo ook het pannenrek en een aantal keukenkasten moesten vervangen worden. Op het wensenlijst stond verder een mooie roestvrijstalen side by side koelkast, zo’n tweedeurige koel-en vriesgigant. Aangezien het woekeren met de ruimte was in ons keukentje vielen er een heleboel apparaten af wegens hun grootte. Over bleven een ATAG met wijnkast en een AEG. Een wijnkast werd als een beetje overdone aangemerkt dus viel de keuze op de AEG. Een apparaat met een pittig prijskaartje van bijna drie mille.
Enfin de keukenrenovatie ging door. Keukenstudio Van Vliet uit Axel – een Siematic-specialist van naam – stuurde begin juni een medewerker die in een paar uurtjes onze kastwensen tot vervulling bracht. De koel-vriezer kwam ook, alleen bleek dat de transporteur zo gis was geweest om een steekkarretje los in de laadruimte van zijn truckje te gooien en dat had zo zijn gevolgen gehad. De deur van de vriezer bleek aardig ingedeukt te zijn. Maar niet getreurd, die zou vervangen worden.
Het apparaat werd opgetuigd en geïnstalleerd en kon na een nachtje rusten worden aangezet. Dat deden we en terwijl de kast zaachtjes stond te ronken en op temperatuur kwam begonnen we met het inladen van de te koelen etenswaren. We waren blij met onze aanwinst. Het ding paste precies op de plek tussen de kasten. Mooi.
Toen een weekje later de nieuwe deur werd besteld leek het helemaal mooi.
Even althans, want na een paar weken vertikte de deur van de koeler het steeds meer om volledig te sluiten. De onderzijde van de deur kwam steeds verder naar buiten. Eerst millimeters, vervolgens centimeters. Het leek nergens op. Daar kwam nog bij dat de zijwand van de vriezer krom begon te trekken. De keukenstudio gebeld. De monteur zag wat er mis was, maar voelde er niets voor om met kracht aan deuren of panelen te gaan trekken. Er zou, zo zei hij, nog meer beschadigd kunnen worden. Het is beter om een monteur van AEG hier naar te kijken.
Dat was snel geregeld. Een week later stond in alle vroegte een AEG-monteur aan de deur. Een Brabo. Wat de man zei, ik moet er nog naar gissen. Ik verstond hem niet, maar hij nam het apparaat in ogenschouw en zag wat er mis was (Nou was dat natuurlijk niet zo moeilijk, omdat de monteur van Van Vliet alles had vastgelegd in een rapportje en dit gemeld had aan AEG). terwijl ik in de woonkamer aan het werk was, hoorde ik vanuit de keuken geratel van sleutels en gevloek van de enige aanwezige daar. Ik hoorde kloppen, vallend metaal en hardop denken “Jajaja, godker..”
Toen ik ging kijken, kreeg ik te horen “Da moe vervange wurre, alles, is nie goe…” Ik zag hoe de vakman de bovenzijde van de vriezer had ingedeukt, de kastplint had losgeschroefd en weer bevestigd had met duct-tape. Het zijpaneel van de vriezer was nog steeds krom en de deur van de koelkast sloot aan de onderzijde nog steeds niet. Wel ontwaarde ik wat boutjes en klemmetjes op de bovenkant van de kasten. Hij had niet de moeite genomen ze terug in de gaatjes te draaien.
Hij mompelde schier onverstaanbaar gedag en gaf aan dat ik nog wel iets zo horen van AEG.
Onvoorstelbaar, dacht ik hardop. Hoe kan je dat naar consumenten sturen? Voor de goede orde belde ik de leverancier van de goederen in Axel nog maar eens om hem te informeren over wat gepasseerd was. In plaats van geholpen was ik nu nog verder van huis af geraakt en zat ik met een kromme side by side die door toedoen van een monteur van AEG nog verder geruïneerd was.
“Ik ga er achteraan”, zei Van Vliet.
Twee dagen later ontving ik een schrijven van AEG waarin gemeld werd dat het apparaat door Exchange Logistics uit Nieuwegein zou worden omgeruild. Bij de brief zat een sticker die ik op het om te ruilen apparaat moest plakken. Het bedrijf zou vervolgens telefonisch contact met mij op nemen om de bezorging af te spreken, hetgeen gebeurt.
Een week later arriveert, twee uur na de afgesproken tijd, een bestelauto in mijn straatje. Exchange Logistics! Ik zie één jongeman uitstappen en aan mijn water voel ik al dat er iets niet klopt. Dat blijkt juist. De man heeft slechts een koelkast bij zich, geen vriezer en geen bevestigingskit. “Tja”, zeg ik ‘m, “daar heb ik dus niets aan.” De jongeman maakt zijn excuses en belt onmiddellijk met de Consumer Care afdeling van AEG in Alphen aan de Rijn om uit te vissen wat er mis is gelopen. De monteur – de Brabo – had dat ons gemeld, is het verhaal. Ik neem de telefoon over en probeer de dame aan de andere kant van de lijn ervan te overtuigen dat het de bedoeling was dat het complete apparaat vervangen had moeten worden. Enfin, na wat heen en weer gepraat, wordt dat uiteindelijk bevestigd. Voor de zekerheid vraag ik haar die bevestiging zwart op wit te stellen en mij die te mailen, hetgeen later die dag gebeurt. De bezorger verdwijnt weer en ik blijf achter met de schroothoop.
Een week later komt Exchange Logistics weer langs. En ook nu weer te laat en met verkeerde waar, met een vriezer deze keer. Op mijn vraag waar de koelkast gebleven is blijft het antwoord schuldig. Ik ben laaiend. Verdomme wat een geklungel. Ik bel weer het inmiddels gebruikelijke rondje. Van Vliet, Consumer Care en Exchange Logistics. Ze gaan er alles aan doen om het probleem op te lossen. En ik geloof daar geen moer meer van. Exchange Logistics belt me dagen later op het moment dat ik in het buitenland vertoef terwijl ik gezegd had dat ze juist die dag mij niet moesten bellen. Dus toch. Nou ja, of er ’s maandags bezorgd kan worden. Dat komt mij zeer ongelegen uit, tenzij ze erg vroeg op de stoep kunnen staan. “Om zeven uur meneer, om zeven uur, dan kunt U rustig uw afspraak rond de middag aanhouden”, krijg ik dit keer te horen.
Maandag vroeg uit de veren. Om zeven uur is het stil in ons straatje en dat blijft het ook. Om tien uur ben ik het beu en grijp weer maar eens naar de telefoon. Exchange Logistics te Nieuwegein. Ik krijg een man aan de lijn die verbaasd is dat ik nog niet eerder die ochtend gebeld ben. “Nee, ik zit hier al sinds zeven uur op jullie mensen te wachten…Ooo, ze komen niet. Leuk dat te horen en waarom dan wel niet.” Er volgt een warrig verhaal over een vriezer die gestuurd was door AEG, maar weer terug was meegenomen en dat daardoor de set niet compleet was en zij weer achter een complete set aanmoesten, terwijl AEG dacht dat die geleverd was…
“Jamaar, wat heb ik daar als klant mee te maken. Jullie komen jullie afspraken gewoon niet na. Ik heb nu drie keer met jullie een afspraak gemaakt en elke keer is er wel wat. Dat kost me telkens zowat een dag en ik ben het eerlijk gezegd meer dan zat…”
Ik ben woest, maar het heeft weinig zin me nog kwaaier te maken. Ze komen niet, wanneer dan wel? Dat is de vraag. De man van Exchange Logistics weet van lullen. Zet mij even on hold en gaat vervolgens in de slag met AEG in Alphen. Even later is het “komt allemaal goed meneer, daar draag ik dit keer zelf zorg voor. Morgen hebt U uw nieuwe side by side, dat garandeer ik U. Geef ik U op een briefje.”
Die dinsdag zit ik weer in alle vroegte benee te wachten op de transporteurs van de omruildienst. Om acht uur rinkelt de telefoon. Ze zijn in aantocht, nog even geduld. En jawel hoor, iets na de afgesproken tijd komen ze aan. Ze parkeren, doen de bak open en zetten een koel-en een vrieskast op straat, schuiven er een karretje onder en rollen de apparaten tot mijn achterdeur. Ze hebben alles bij zich, zeggen ze.
Enfin, ik laat de heren aan het werk. Oude kasten buiten, nieuwe binnen, aan elkaar zetten. Het gaat de twee vlotjes af. Anderhalf uur later krijg ik de instructie de apparaten een aantal uren met rust te laten en ze pas tegen de avond aan te zetten met een simpele druk op de electronische knopjes. Prima. Ze ruimen hun boeltje op, zeggen netjes gedag en als ze vertrokken zijn kijk ik met een zeker genoegen naar mijn nieuwe side by side.
’s Avonds zet ik conform de instructies de apparaten aan. Ze ronken zachtjes de koude naar binnen. Mooi. Dan begint de vriezer te piepen en knippert er een rood alarmlampje. Ik duik de handleiding in en lees dat mogelijk de binnentemperatuur nog te hoog is. Met het aantoetsen van de snelvriezer kan dat probleem verholpen worden. Ik toets de snelvriezer aan, het alarm gaat uit, maar het lampje blijft knipperen. Wellicht, denk ik, omdat hij nog niet op temperatuur is.
Een nachtje laten ronken en dan moet het goed zijn, denk ik.
De andere ochtend is het in de vrieskast ijskoud, maar het waarschuwingslampje blijft knipperen ten teken dat er nog iets loos is. Hup, de snelvriezer nog maar even aan. Ik moet weg, komt wel goed.
Nee dus, wanneer ik terug thuiskom brandt het lampje nog steeds. Verdomme wat nu weer, mopper ik. Ik bel Van Vliet en vraag hem of zijn monteur nog eens langs kan komen. (Op die Brabo van AEG zit ik echt niet meer te wachten).
Niet veel later staat Van Vliets monteur weer eens in mijn keuken. Hij bekijkt de apparaten, speelt wat met de electronica, onderzoekt het sluitwerk, voelt of de boel op temperatuur is en kijkt me vertwijfeld aan. “Volgens mij is alles gewoon in orde…”
Hij gaat alles nog eens na, opent de deur van de koelkast, die van de vriezer en zegt dan: “Ik denk dt ik het weet.” Bovenaan de twee deuren zit een klein plastic blokje bevestigd. Met daarover geschoven nog een plastic hulsje waarin een klein magneetje schuilgaat. De deur van de koelkast heeft blokje, hulsje en magneetje, bij de deur van de vriezer ontbreken hulsje en magneet. “Dat is het.” Voor de zekerheid verwisselt hij het ene blokje met het andere om te zien of de electronica van de vriezer er op reageert en jawel. “Probleem opgelost.”
De monteur nam met zijn smartphone foto’s van de ontbrekende onderdeeltjes, van het serienummer van het apparaat en verzond deze met een beschrijving van de ontbrekende onderdeeltjes naar zijn baas, die hij, voor de zekerheid ook nog maar even belde. Van Vliet zou actie ondernemen en deed dat ook. De gegevens en foto’s gingen naar Alphen aan de Rijn en dezelfde dag nog volgde er een mail waarin bevestigd werd dat de ontbrekende onderdeeltjes maandags aan mijn huisadres bezorgd zouden worden.
Maandag kwam. Weer vroeg op en wachten. De besteldienst was laat. Half vijf, weer een verloren dag. Maar, de bezorger had wel een dus bij zich waarin, een bestelbrief, wat beschermend materiaal en een zakje met daarin een plastic blokje…een plastic blokje….Ik dacht dat ik een rolberoerte kreeg…Waar was het magneetje, dat stukje metaal waar het allemaal eigenlijk omging? Verpakking nog eens bekeken, de doos op zijn kop. Niets…Godhemelstemiljaar….
AEG laat je niet in de steek! Dat was de slogan van die club ooit. Nou, dus weer. Wat een gedoe.
’s Avonds kruip ik achter de pc en stuur Van Vliet maar weer eens een mail, waarin ik mijn ongenoegen kenbaar maak en waarin ik hem verzoek het ontbrekende magneet alsnog te bestellen bij AEG. Voor de zekerheid stuur ik ‘m ook nog maar wat foto’s van wat ik heb ontvangen en wat ontbreekt.
Ook laat ik ‘m weten dat hij het pakje dit keer maar niet naar mijn huisadres moet sturen, omdat me dat dan weer een (werk)dag kost. Laat het maar in Axel bezorgen bij zijn bedrijf en als zijn monteur nog eens in de buurt komt, dan kan die het afleveren. Ik ben het zo ontzettend beu….
Een week verstrijkt. Om 14 uur gaat mijn telefoon over. Zeven minuten later staat Paul, de monteur van Van Vliet voor de deur met het magneetje. Het dingetje gaat in het houdertje, de deur dicht en weer open. De binnenverlichting doet het normaal, het waarschuwingslampje is uit…eindelijk.
