Mei mag juni zijn geworden

Dag mei, gedag juni. Het gaat weer rap. Uren worden dagen, dagen, weken, maanden en de mens wordt beloond met rimpels en krakende ledematen. Enfin. Weinig geschreven de voorbije maand. Het had zijn redenen. Naar de Noord, naar Engeland, weg en ziekte, pittig pijn in de onderrug, langdurig, zeurend, zeikend, geen slaap, geen moment, ongedurig, algehele malaise. Dokter bood even uitkomst. Tips ter genezing zijn van harte welkom.
En.
Verder veel verbazing, over Zwarte Pietendiscussie in mei, Sylvana Simons in de politiek (oh Gottegot), die Turkse columniste die zich heel belangrijk vond, Belgen en Fransen die denken dat ze met stakingen aanslagen kunnen voorkomen en het gedoe rond voorziene AZC in Breskens. Nou ja, niks geschreven en dus amper gelezen. Nog geen vierduizend lezers passeerden de teller. Laagste maandbezoek in tijden. Maar ach, we gaan door. De aardappelvelden liggen weer schoon gereed om knollen te baren over een maand of wat (zie header). De zomertarwe groeit rap en het tere vlasbloempje ontluikt. Mooi Zeeland.