Uniformen kunnen rare dingen teweegbrengen met sommige mensen. Er zijn er die zich plots God wanen met een paar strepen of iets wat er op lijkt. Er zijn er die denken dat een uniform de drager status, gezag of importantie geeft. En er zijn er die denken dat ze op grond van wat stof om de lendenen kunnen doen wat normaal elke God hen zou verbieden.
Er zijn van die sergeants geweest die zich in dracht de hoogste generaals waanden, Mobutu, Amin, Gaddafi, je zelfs Bouterse groeide rap door zijn strepen. En dan hebben we tegenwoordig in zowat elke stad – als compensatie voor de agenten die uit het straatbeeld verdwenen zijn – boaz, handhavers, de parkeerwachters. Heerlijke figuren met veelal een lage opleiding en ontwikkeling, geen uitgebreid pakket aan sociale vaardigheden en vaak een te grote zonnebril.
Zo’n bril waarachter ze zich denken te verschuilen zoals Amerikaanse agenten dat in Hollywoodfilms doen. Het liefst een met van die spiegelglazen, maar ja, die zijn prijzig.
Hoe het ook zij, ik raakte deze week met zo’n redder van de mensheid in gesprek.
Niet geheel gewild, maar ik kon het niet laten om de handhaver aan te spreken op zijn handelen.
Hij had net een meisje van een jaar of dertien aangehouden, omdat ze met haar fiets tegen het verkeer inreed in de Gentsestraat. ‘Rijden in een gesloten verklaring’ heet dat geloof ik in handhaverjargon. En ja, let ons wel wezen, het is een verschrikkelijk overtreding en dat moet zo’n kind weten ook. Dus bekeuren die hap, beetje snauwerig van toon, heb je een ID, geen ID, waar is je ID…blablabla. En terwijl de handhaver zo met dat meisje bezig is zet een getinte medelandgenoot zijn dikke BMW op een plek waar dat niet is toegestaan en waar hooguit geladen en gelost mag worden. Dat gebeurt en de handhaver ziet de man nog langs ‘m lopen, maar hij zegt niets.
Ik wel.
Ik zeg tegen de handhaver: “ Waarom zeg jij niet tegen die vent dat hij hier niet mag staan?”
“Watte?”
Ik herhaal: “Waarom….staan?”
Waar bemoeit U zich mee? Krijg ik te horen.
Ik zeg: “ Je bent lekker aan het dik doen met een meisje van 13 dat tegen het verkeer ingereden heeft, maar en passant laat je andere mensen gewoon regels overtreden waar je niets van (durft) te zeggen.”
Zonnebril pissig. “Wie zegt dat?”
“Ik, Ik zeg en ik zie het…”
“O ja, die meneer is wel een ondernemer, die komt zo terug.”
“Zo, en als je ondernemer bent mag je hier gewoon je auto zetten, dacht niet dat het zo werkt…”
“Nou, die meneer heeft een ontheffing.”
“Waar dan?”
“Ja, die hoort hij te tonen.”
“Dat doet hij niet, dus is hij sowieso strafbaar…”
“Jamaar meneer wij doen ook maar ons werk…”
“Nee, dat doet U niet…”
“En wie denk je wel dat je bent?”
“Ik ben ook een ondernemer en vader en journalist en denk dat van U toch een iets andere opstelling verwacht mag worden…”
“En dat ga jij mij vertellen zeker…”
De zwarte BMW bleef staan. Zeker een kwartier.
De handhaver had er niks tegen ondernomen.
Het meisje kwam thuis met een bonnetje
en mocht uitleggen waarom ze in een gesloten verklaring was gereden.
net als jaren geleden mijn dochter dat bij ons thuis mocht doen.
Ja, iedereen deed dat en dat was waar en het gebeurt nog steeds.
Hele meutes scholieren die het eenrichtingsverkeer negeren en tegen de stroom in fietsen.
Ooit kregen wij, omdat onze dochter zo stout was geweest om tegen het verkeer in te fietsen, sociale jeugdzorg van de politie aangeboden. Opdat het nooit meer zou gebeuren dat onze kroost zulke grote fouten zou maken. We namen dankbaar gebruik van de politie-aanbod, verschenen allebei op het bureau voor ons uurtje toespitste zorg. De aanwezige dienders wisten niet hoe ze het hadden. Nog nooit eerder waren ouders op dat aanbod ingegaan, nog nooit waren er mensen op het bureau verschenen. Wij wel. Wij wilden politionele zorg, daar hadden we recht op.
Enfin, uiteindelijk was er een dame – in uniform – in huis die wel genegen bleek om even met dat rare koppel te praten.
Na een uur kregen we te horen dat de politie nooit meer die gestandariseerde brief zou versturen, dat er bij de communicatie met ouders op het taalgebruik gelet zou worden (geen gesloten verklaringen meer) en dat ze eigenlijk toch wel blij was geweest dat een ouderpaar de politie op een paar rare protocollen had gewezen.
