Het gebløfte voer bij Hard&Ziel

Nou ja, Paskal Jakobsen, koken kan je natuurlijk niet. Dus echt ingaan op die recensie van Volkskrant-foodie Hiske Versprille kun je natuurlijk niet. Je zou helemaal verdwalen in de ingrediënten.

En geloof me, Hiske met haar Zeeuwse roots – het zou me niet verbazen dat Edwin Vinke zijn vis van Versprilles betrekt – had het natuurlijk volledig bij het rechte eind. Verschillende gerechtjes waren pet, de bediening was ongeïnteresseerd en weinig gastvrij (denk aan het water) en niemand deed klaarblijkelijk moeite om het uitje van de recensente (want dat is het ook voor haar) een beetje cachet te geven, met als gevolg dat de pen in azijn terechtkwam en pijnlijk kraste.
Nou ja, Paskal, je mag je gesterkt voelen door alle positieve reacties, maar ik denk dat je het daarmee niet zal redden. Nu kun je wel al je vriendjes en vriendinnetjes wel inschakelen om hen te laten zeggen dat je Hard&Ziel zo fantastisch is (vergeet die scribenten van het Zeeuws Halfformaat niet, die elke kras op het Blõfimago met genoegen wegpoetsen), maar daarmee verdwijnt dit negatieve bericht in Neerlands grootste linkse courant niet. Die dikke vier gaat de archieven in, om digitaal telkenmaal opnieuw aangeklikt te worden.
En ja Paskal, ik heb net nog een fotootje gekregen van Hiske, waarmee ik in de overtuiging gesterkt wordt dat jouw mensen die aardige dame voer hebben voorgeschoteld dat normaal gesproken in een vuilnisbak thuishoort. Eigenlijk moeten we ze dankbaar zijn, want het leverde een stuk tekst op die – zo schat ik in – tot de toppers van de culinaire kritiek zal gaan horen.

“Mis gaat het bij ‘Liza’s Vurige Visje’ (€ 9). Op de foto zien we een fris gerechtje van makreel met rode boemboe bali, krieltjes en groenekruidencrème in een kunstige papillotte gevouwen: ‘Indisch pittig pretpakket’ staat erbij. Wat we krijgen is een prop papier, die we openvouwen. Verbijsterd bekijken we de inhoud. Het ziet eruit alsof de kat van Edwin Vinke zijn ontbijt te snel heeft weggeschrokt en Vinke het ongelukje vervolgens even in een papieren zak heeft weggemaakt. Ik heb nog nooit een gerecht voorgezet gekregen dat er zó uitzag alsof het al eens eerder was gegeten.
De makreel blijkt halfrauw en oneetbaar tranig. De ongare, smaakloze krieltjes zijn er maar een beetje bijgepleurd, de kruidenpasta is oud en onderop liggen fliebers tot snot gekookte, bittere groente. ­
Afschuwelijk.”

In het VK Magazine ontbrak een fotootje van dit gerecht. Bewust? Ja.
Ik beschik er wel over en ja, het zag er uit als beschreven. Vieze vomitsels, kots. Maar op verzoek van Hiske Versprille heb ik het plaatje verwijderd en gearchiveerd. Het zou, zoals de recensente zei, alles alleen maar erger maken, een extra trap na en dat wou ze niet.
Alzodus besloten.

Maar waar we aan voorbij gaan Paskal is dat Hiske Versprille – al jaren een fan van sterrenkok Edwin Vinke – en iemand die graag in Zeeland vertoeft en zeker geen Roosmalen is met een Randstedelijke dédain van heb ik jou daar – gewoon in jouw tent dacht eens lekker te kunnen eten.
Maar dat bleek dus een dikke misrekening.
Doe er wat aan in plaats van dat misplaatste verongelijkte gemekker te bezigen in je fanblad.
Je zakenpartner verdient beter.