Ik moet ze niet. De brallers, de blagers, de populisten die de onderbuik tot hersenpan hebben verheven. Lieden die hun politieke betoog in raads-en commissiezalen beginnen met woorden als “Mensen zeggen…” of ” De bevolking vindt…” Het gaat dan altijd maar om een aantal mensen, een deel van de bevolking, een zeer bescheiden deel meestal. Je hebt ze zitten in elke gemeenteraad, in elke statenzaal en de Haagse vergaderkamers. Leden van de Partido Opportunista Popular (PoP) om het in goed Latijns-Amerikaans te zeggen.
En geloof maar dat ze zich over enkele weken zullen roeren. “Wij zijn tegen Waterdunen”, “Wij zijn tegen een versmalling van de N61 bij de Braakman”, “Wij willen een ander parkeerbeleid in Terneuzen en Van Schaik moet weg..” Tegen, tegen, tegen…Het is opvallend overigens dat degenen die tegenwoordig tegen nieuwe natuuraanleg zijn de oude natuur (elementen) om zeep hebben geholpen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat verschillende nieuwe natuurprojecten in Zeeuws-Vlaanderen er ook niet uitzien. Afgesloten onkruidreservaten rond modderpoelen zijn het. Maar er zijn ook voorbeelden te noemen die wel geslaagd zijn. De Baarzandse Kreek tussen Breskens en Schoondijke bijvoorbeeld.
Maar goed, de brallers zullen zich roeren. Dit in tegenstelling tot een ander slag mensen, waar ik een lans voor wil breken. De lieve politici.
En die bestaan.
Giel van Boom van de Terneuzense Onafhankelijke Partij (TOP) rangschik ik onder deze categorie lokale volksvertegenwoordigers. Een beminnelijk man Giel. Altijd vriendelijk, nimmer confronterend. Beleefd en zeker ook naar zijn andersdenkende collegae toe. Durft ook, zoals dat heet “out of the box” te denken. Recentelijk nog , toen hij een verbod op mp3spelers in het verkeer in Terneuzen wenselijk vond. Maar Van Boom denkt ook gewoon. Over hoe hij de dorpsgemeenschap Hoek en groot-Terneuzen kan dienen.
En in Sluis timmert Wim Kruidenier al jaren in alle vriendelijkheid aan de heerbaan van het socialisme naar een beter bestaan. Nooit een onvertogen woord richting anderen, een beetje vaderlijk soms. De oude dorpsonderwijzer die weet wat goed is voor de mens door zelf een goed voorbeeld te geven. Wim stopt helaas zijn raadswerk. Het radarwerk van de grote klok moest het afgelopen jaar ietwat bijgesteld worden en dat speelt mede een rol.
In Hulst gaat Aloïs de Deckere, als Schepper en electoraat het willen, gewoon door met zijn werk als representant des volks. Aloïs is ook zo’n lieve politicus. Beschouw hem als een man VOOR het volk. Jarenlang trekt-ie langs de deuren met warme maaltijden voor de Hulster ouderen. De gehandicaptenbond Nederland heeft in hem een gouden vrijwilliger en dan hebben we het nog niet over de bejaarden gehad. De Deckere maakt overal zijn opwachting of het nu om vergaderingen van dorpsraden of jeugdclubs gaat. Wies laat zijn gezicht zijn. Het mag er dan niet al te glamoureus uitzien. Hij toont het. En wat De Deckere inbrengt mag dan niet altijd inhoudelijk even sterk zijn, hij doet het. Niet voor ‘mzelf, maar voor de mensen…
Laat ons de komende weken eens goed letten op onze lieve politici…Ze bestaan.
