Dieren en leed

Ik zag van de week mijn oude ouderlijke woning op de televisie in een wat pijnlijk item en ook zag ik meester Henny van Dorsselaer in beeld en ook hij keek – wat je noemt pijnlijk. Het betrof een item over een extreem geval van dierenmishandeling. Twee vrouwen waren in november vorig jaar van Westdorpe naar België verhuisd en hadden hun twee honden en zeven cavia’s achtergelaten in schuren en hokken en er niet meer naar omgekeken. Deze week trof de politie een hondenlijk – compleet uitgedroogd- aan en de zeven dode knaagdiertjes. De tweede hond is vermoedelijk door het grotere exemplaar opgegeten.

Was dat veertig jaar geleden gebeurd, dan had ik naast de woning van de twee vrouwen gewoond, net als meester Henny nu. En ik weet zeker dat mijn pa aan de bel had getrokken, bij politie, gemeente en dierenbescherming als hij zou hebben geweten dat er niet naar in de steek gelaten dieren werd opgekeken.

Sterker nog, ik twijfel er geen moment aan dat onze oude buur dat ook heeft gedaan en dat niet alleen de vrouwen in deze blaam treft, maar ook diverse instanties. Volgens het item op Omroep Zeeland had de buurman tijden terug de dierenbescherming ingeschakeld, die waren komen kijken en zeiden dat ze niets konden doen, omdat de dieren binnen – dus beschermd – zaten, ja hee, hallo, als er niemand naar om kijkt kun je dieren wil binnen laten, maar daar zijn ze ook niet mee gebaat.Nu zegt de dierenbescherming niets van het geval te hebben geweten, maar ik heb zo mijn twijfels en aan het woord van meester Henny twijfel ik niet. Hoe dan ook, er werd dus niets gedaan en ook de politie handelde pas na lang aandringen. In mei waren er al klachten gedeponeerd over stank.

Pas vorige week werd dus actie ondernomen. Door politie en gemeente. Bij de inval in de woning werd de dode hond getroffen. De gemeente heeft de boel ontsmet en en passant nog wat containers geleegd. De wtee vrouwen meldden zich na de inval bij de politie in Terneuzen. Ze zullen voor de rechter moeten verschijnen. En terecht, want wie doet dat nou, zelf verkassen en je dieren achterlaten.
Moet er niet aan denken.
Ik ben geen echte dierenvriend, maar met grote regelmaat ga ik naar huis leen om voor mijn laatste kat te zorgen. Zo’n dier kan makkelijk een dag zonder mijn afwezigheid doorbrengen, maar dan nog zorg ik mooi voor onderdak, eten en drinken. En na een dag afwezigheid ben ik het – en niet poeslief – die zich al een beetje zorgen begint te maken. Race ik stad en land door om voor de kat te zorgen. Kom ik dan eindelijk het erf op dan zit ze daar, parmantig en met een air van heb ik jou daar, alsof ze zeggen wilt “Dacht je nu echt dat ik jou nodig had?”
Die arrogantie laat ze echter volledig varen als ik haar voerbakje pak, dat geeft ze miauwend en krollend te kennen dat ik ook voor haar van enige waarde ben.