Zuur voor Zeeland, zegt mijn gevoel

Hoewel ik niet over cijfers beschikt zegt mijn gevoel dat de economische crisis in Zeeland nog lang niet achter de rug is en dat deze provincie pas weer lucht zal krijgen als de rest van Nederland weer enigszins in het goede spoor terecht is gekomen. Aan dat gevoel verandert geen Knot iets aan. Na al die bedrijfssluitingen, faillisementen en mislukte doorstarts, die projecten die nooit van de grond komen en het amechtig geneuzel over die biobased economy, die Zeeland nooit wat op gaat leveren, word ik dieptreurig van zo’n opmerking van economie-gedeputeerde Ben de Reu over de steun van Economische Zaken aan de noodlijdende aluminiumsmelter Aldal in Groningen. “Leuk voor Groningen, zuur voor Zeeland.”

Nou, daar moeten we het mee doen. Wat De Reu vergeet te melden is dat de drie noordelijke provincie bij het minste of geringste geval van economische dreiging of anderszins, de neuzen in een richting weten te draaien, een kongsi vormen en gedrieën verschijnen in het Haagse waar de ministeries, maak niet uit welke, kunnen rekenen op een noordelijke beleg. Kamerleden, van zowat alle partijen worden ingeschakeld om de belangen van het noorden veilig te stellen. Burgemeesters hebben hun contacten en schakelen ze in of ze trekken gezamenlijk op naar het Binnenhof. Het noorden laat zich niet met de voeten spelen. De noordelijke lobby werkt en is effectief.
De Zeeuwse lobby heet Henk de Vlaming.
En nu ga ik die man geen verwijten maken, want die man kan er ook weinig aan doen dat-ie zo heet.
Hij kan er ook weinig aan doen dat hij hoegenaamd geen invloed heeft, geen inkom, geen reputatie.
Hij mag dan zelf denken van wel, maar de voormalige economische medewerker van de gemeenten Terneuzen, Middelburg en Noord-Beveland is natuurlijk een nobody vergeleken met Ferd Crone, Max van den Berg of de Waddenvereniging.

En ook het Zeeuwse provinciebestuur is natuurlijk in Den Haag ook niet veel meer dan de deelraad van IJsselmonde, laat ons wel wezen. Dat Karla Pijs is ingewisseld voor de aardige D’66’er Han Polman is een feit, maar ik dichtte vrouw Peijs in alle eerlijkheid wat meer gewicht toe dan de nieuwe gouverneur in Zeeland. Kan het mis hebben, maar mijn gevoel zegt van niet. En dan onze kamerleden. Het duo achterbank. Albert de Vries en die Bosman-man (uit Houston of wat was het). Ze reageren als er iets gebeurd is in het Zeeuwse, stellen achteraf – soms – eens wat vragen. Maar de noordelijke kamerleden – en dat zijn er toch nogal wat – hebben regelmatig contact met elkaar, sluiten lopende zaken kort, en trekken aan de bel als de regio Noord daar om vraagt. Een wat te afwachtende houding wordt in Friesland, Groningen en Drente niet zo gewaardeerd. Dan volgt bij de eerstvolgende verkiezing het finale oordeel.

Zeeland stelt niets voor, in Den Haag niet, in Brussel niet.
Zeeland zal ook op eigen kracht weinig blijven voorstellen. Steden als Groningen, Eindhoven, Utrecht en straks Almere hebben in Den Haag meer zeggenschap, meer inbreng, meer gewicht in de schaal te leggen, dan deze lege, edoch mooie provincie. En terwijl in Nederland het proces van schaalvergroting in volle kracht wordt voortgezet dreigt Zeeland nog verder alleen te komen staan, verder van de macht te worden verwijderd. Onze overheidsinstellingen glippen een voor een de Brabantse grens over. Leuk voor Brabant, zuur voor Zeeland, maar het gebeurt.
Geen bestuurder hier die het aandurft om daadwerkelijk ook bestuurlijk aan te schurken bij Brabant. Ja, voor een beetje biobased economy gedoe wil dat nog wel, omdat de Brabo’s, met hun kennis en kunde zeven mijlen voor liggen op het gedoe in de marge in de Kanaalzone.
Maar ja, wie zich altijd afzijdig houdt, maakt natuurlijk ook weinig vrienden.