Van Schaik zorgt voor files

Co van Schaik zorgde bij zijn afscheid voor filevorming in Terneuzen. Wie de scheidende PvdA-bestuurder het beste voor de rest van zijn leven wilde toewensen moest gisteren in het Scheldetheater geduld betrachten. Het was rijtje schuiven en errug langzaam ook. Collega-bestuurders uit Middelburg – die drukke stad, onze hoofdstad – hielden het na een uur wachten voor gezien en vroegen Marin de Zwarte (nota bene een CDA’er uit Vlissingen!) om namens Middelburg, dank, wensen en de traditionele fles te overdragen. De Zwarte deed dat als een echte Vlissinger, immer bereid. Maar er haakten er meer voortijdig af. Nee, niet die Han Polman (veel te kort colbertje overigens) en George van Heukelom, nee, die echte hoogwaardigheidsbekleders waren natuurlijk zoals het betaamd voorgedrongen om als eerste Co en Ineke gedag te zeggen, om vervolgens als eersten weer te verdwijnen.

Het was ontzettend druk in dat theater van Lievens. De benedenvloer was ingeruimd voor de PvdA-bestuurder. De bovenverdieping voor scheidend TOP-wethouder Pim Broekhuijsen, waarvoor de rij aanmerkelijk korter was. Maar ik liet me vertellen dat dit kwam doordat Pim slechts vier jaar wethouder is geweest en Co het negenvoudige. 36 jaar wethouder, man. Dat is bijna een leven.

Ik herinner me nog goed toen Van Schaik zijn lessen volgde aan de Rijkspedagogische academie in Middelburg. Toen was-ie al wethouder in Axel. Liep hij tussen het jong grut rond in kostuum met stropdas en had hij al rond zich een groep tassendragers verzameld. Net als Wim Kok met Hansje Alders, had Co Hans Jongepier en wijlen Jan Jonkman als assistenten in dienst. later zouden deze getrouwen samen met een groep anderen Van Schaik altijd uit de wind blijven houden. Van Schaik heeft in al die 36 jaren weinig politieke weerstand gehad. In Axel waren er wel een paar kleine akkefietjes, maar vooral klein. Piet Apers wilde nog wel eens blazen, een reisje naar Turkije viel niet zo goed, maar daar bleef het bij. Geen declaratie-affaires, bonnetjes of echte politieke botsingen. Niks van dat. En Co bleef in zijn Axelse jaren ook altijd een dag in de week zijn oude vak uitoefenen in Oostburg. Een dagje les, want het politieke leven kon zo voorbij zijn en dan moest je gewoon weer verder, zei Co dan altijd.

In 2003 liet Co die dag in de week lesgeven varen. Daar kwam dan een burgerdag voor in de plek. Dan sprak-ie met die en genen, vulde formuliertjes in, deed wat ombudswerk, eigenlijk wat vriendendienst voor zijn stemmers. Iets wat hem nota bene de voorbije weken door GroenLinks verweten werd. Co was een cliëntillist, wist Frans van Kollem. Nou ja, een beetje overdreven, maar ook een beetje waar.
Maar Co was er niet de man naar om pinten uit te delen in café, bossen prei uit te delen in verkiezingstijd of frequent bezoeker van voetbalkantines.

De nieuwe generatie politici die deze week is aangetreden gaat Van Schaik niet missen.
En burgemeester Jan Lonink ook niet, die is blij verlost te zijn van de altijd aanwezige PvdA’er, die hij zelden weerwoord kon bieden.
Ook de meeste apparatsjki gaan de wethouder niet missen, voor hem komt een ander. Zo gaat dat.
Nee, de gemeenschap Terneuzen zal deze bestuurder waarschijnlijk wel gaan missen. Want Van Schaik zocht altijd voor elk probleem een oplossing. Vaak viel dat goed, soms ook niet en dan ging Van Schaik kritiek niet uit de weg.
Voor de bestuurder zelf ware het wellicht beter geweest dat hij een periode eerder was gestopt. Waarom, omdat zijn conduitestaat er dan wat mooier had uitgezien. De laatste periode moest er in Terneuzen worden bezuinigd, waren de potjes van Co leeg en gingen de belastingen behoorlijk omhoog. Maar goed, het gebeurt wel vaker dat met werk en politiek verknochten te lang blijven zitten.

Als journalist kon ik het met Van Schaik goed vinden. Een praatje met de PvdA-wethouder was zelden vergeefs. Hij hield je niet aan een lijntje, vertelde wat hij kwijt kon en vaak nog meer en kon tegen kritiek als dat aan de orde was. Als aankomend onderwijzertje daarentegen kon ik die Van Schaik overigens wel schieten. Ik had de pech stages te moeten lopen in de voetsporen van die Van Schaik uit Axel. Die man met zijn kostuum, zijn aktetas en zijn dure kleurenkrijtjes. Die maakte indruk bij die docenten der basissscholen en dan kwam ik afzetten, langharige (toen nog wel), met boeken in een pukkel gepropt en gewone goedkope krijtjes…het was wat.

Van Schaik is weg. Hij gaat tuinieren.
Morgen mogen anderen de lokale politiek domineren.
Of dat allemaal zo makkelijk zal gaan, ach ja.
Frank van Hulle kan zich niet meer verschuilen achter Van Schaik. Hij zal nu zelf moeten fietsen in plaats van op Co’s bagagedrager mee te hobbelen. Cees Liefting heeft daar ook enige tijd op mogen zitten, maar redt het ook al enkele jaren op eigen kracht. En Frank Deij en Jack Begijn zullen het ook wel leren. Dat denk ik toch.

Het is jammer dat Van Schaiks laatste actie niets heeft opgeleverd.
Samsom en Spekman moesten weg en zitten er nog steeds.
Meer zeker geen 36 jaar.