Ver voor de oorlog
die van mij althans
toen het land van de Britten
nog de golven bestierde
de zeeën noord en zuid beheerste
en Albion enkel per schuit bereikbaar was
en alleen Fransen dachten aan tunnels
duurde het een dag reizen
alvorens men station
Victoria mocht bereiken
Verlaten tassen
worden onschadelijk gemaakt
Ralph McTell zong
over de straten van Londen
en zijn loslopende bevolking
van mannen en vrouwen die nu
het predikaat verward zouden krijgen
Toen niet, nog niet, zwervers ja
gewoon lieden zonder vaste woon-of verblijfplaats
of toch, de warme metrogangen ondergronds
meals on wheels tegen de avond
politie in de ochtenduren paraat
om hen de stations uit te jagen
voor de spits op gang kwam
Ze blies haar haar
omhoog uit een mondhoek
maar dat was niet voldoende
het viel steeds terug in verkeerde plooi
Ik raakte verstrikt in haar geur bij het passeren
Heren in grijs, grauw en blauw
haasten zich van hier naar nergens
het waren er heel veel
een deel afkomstig uit verre landen
en op de stations wezen donkere mensen
de Cityheren naar perron 7 en 13
en schreeuwden Mind the Gap!
Maggie T. de kruideniersdochter kwam
en veranderde alles in een mum
de verwarden werden de stad uitgezet
die uit Kevin Coynes heuvelhuizen volgden,
8000 patiënten ineens beter zonder pillen
en gillen, deden de slachtoffers
van de nieuwe misdaadgolf
“We will never surrender” riep ze
tegen de Ieren van het geheime leger
die haar uit haar bed bliezen
in Brighton by the Sea
Ze gaf geen krimp, de ijzeren dame
Het zou nooit meer goed komen
zei mijn vriend terwijl hij zijn Dolomite aan
de praat probeerde te krijgen om vervolgens
door de heuvels te gieren als een wervelwind
De wind bleef tijden uit conservatieve hoek waaien
een oorlog werd gewonnen, een rijk verloren
wat resteerde waren de golven
die beukten tegen het perfide Albion
de prijzen stegen, de pond verloor aan gewicht
de Schotten wilden Europa in,
de rest eruit en vooruit
op eigen kracht voorgoed tenonder
